نقش واسطه‌اي دلبستگي به خدا در رابطۀ بين سبك دلبستگي فرد و سوگ پيش از موعد در والدين كودكان با بيماري‌هاي خاص

سابقه و هدف: دلبستگي به خدا و رشد معنوي انسان در چند دهۀ گذشته به‌صورتي روزافزون توجه روان‌شناسان و متخصصان بهداشت رواني را به خود جلب كرده است. اين پژوهش با هدف تعيين نقش واسطه‌اي دلبستگي به خدا در رابطۀ بين سبك دلبستگي فرد و سوگ پيش از موعد در والدين كودكان با بيماري‌هاي خاص انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري پژوهش تمامي والدين كودكان مبتلا به بيماري‌هاي خاص شهر شيراز در سال 1399 بود. از بين جامعۀ آماري به‌روش نمونه‌گيري هدفمند، 150 نفر از والدين كودكان 14-6 سالۀ مبتلا به بيماري‌هاي خاص كه طي 4 ماه به درمانگاه امام‌ رضا (ع) و بيمارستان امير شهر شيراز مراجعه كرده بودند، انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي سوگ پيش از موعد، دلبستگي به خدا و سبك‌هاي دلبستگي هازن و شيور (AAQ) استفاده شد. بعد از جمع‌آوري و استخراج داده‌ها، نمرات شركت‌كنندگان با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير تجزيه‌ و تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين دلبستگي به خدا و سبك دلبستگي ايمن با سوگ پيش از موعد همبستگي مثبت معنادار 0/01 P و بين سبك دلبستگي اجتنابي و سبك دلبستگي دوسوگرا با سوگ پيش از موعد همبستگي منفي برقرار بود (05/0). نتيجه‌گيري: طبق يافته‌هاي اين پژوهش، دلبستگي به خدا نقش واسطه‌اي معناداري در رابطۀ بين سبك دلبستگي فرد و سوگ پيش از موعد در والدين كودكان با بيماري‌‍‌هاي خاص ايفا كرده است.