اثربخشي موسيقي درماني بر مهارت‌هاي اجتماعي و سلامت روانشناختي دانش‌آموزان مبتلا به اختلال كم توجهي- بيش فعالي

مقدمه: اختلال بيش فعالي با فعاليت فيزيكي بيش از حد، عدم توانايي در حفظ توجه و رفتارهاي تكانشي مشخص مي‌شود. هدف پژوهش حاضر اثربخشي موسيقي درماني بر مهارت هاي اجتماعي و سلامت روانشناختي دانش آموزان مبتلا به اختلال كم توجهي- بيش فعالي شهر كرمان بود. روش : روش اين تحقيق نيمه تجربي و به روش پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان بيش فعال (12-7 سال) شهر كرمان در سال 1399 بودند. با استفاده از روش هدفمند تعداد 30 نفر (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) انتخاب شدند. 10 جلسه آموزش 90 دقيقه اي مداخله بر روي گروه آزمايشي انجام شد. آزمودني‌ها به پرسشنامه‌هاي كانزر والدين، مهارت اجتماعي ماتسون و سلامت عمومي گلدبرگ و هيلر، قبل و بعد از مداخله پاسخ دادند. نمرات آزمودني‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس با استفاده از 25- SPSS تحليل شد. نتايج : نتايج نشان داد ميانگين و انحراف معيار مهارت هاي اجتماعي در پس آزمون گروه آزمايش از (5/74) 22/41به (6/42) 30/86افزايش يافت. ميانگين و انحراف معيار سلامت روانشناختي در پس آزمون گروه آزمايش از (4/99) 18/46به (4/54) 27/86افزايش يافت. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد موسيقي درماني موجب افزايش مهارت هاي اجتماعي و سلامت روانشناختي دانش آموزان بيش فعال مي شود (0/01  p). نتيجه گيري: بنابراين، از موسيقي درمان مي توان براي افزايش مهارت هاي اجتماعي و بهبود سلامت رواني دانش آموزان بيش فعال در مراكز درماني استفاده كرد.