مقايسه اثربخشي دو درمان گروهي متمركز بر شفقت و مثبت‌نگر بر همدلي و احساس شادكامي در دختران نوجوان با سابقه خودجرحي

مقدمه:  خودجرحي در نوجوانان به رفتارهاي خود آسيب‌رسان عمدي اشاره دارد كه فاقد هر گونه انگيزه يا قصد بيروني از پيش تعيين شده است و هزينه هاي سلامت روان شناختي و جسماني را در حوزه بهداشت و سلامت براي جوامع بشري به همراه دارد. اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي دو درمان گروهي متمركز بر شفقت و مثبت نگر بر همدلي و احساس شادكامي در دختران نوجوان با سابقه خودجرحي انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه آزمايش و گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان دختر مشغول به تحصيل در مقطع متوسطه دوم منطقه 4 شهر تهران در سال تحصيلي 400-1399 بودند، كه از بين آن ها با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي تعداد 45 نفر كه واجد ملاك هاي ورود به مطالعه بودند، انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه گواه) گمارش تصادفي شدند. داده ها با پرسشنامه هاي  اطلاعات جمعيت شناختي ، همدلي و همدردي در نوجوانان Vossen و همكاران (2015)، شادكامي اكسفورد  Hills and Argyle  (2002) گردآوري شد. نتايج : در مرحله پس آزمون بين ميانگين نمره احساس شادي و همدلي در افراد سه گروه از نظر آماري تفاوت معناداري وجود دارد (0/05 P). همچنين، نتايج آزمون تعقيبي بن فروني نشان داد كه در ميزان اثربخشي دو روش درمان متمركز بر شفقت و درمان مثبت گرا بر همدلي تفاوت معناداري وجود ندارد (0/05 P). با اين حال، رويكرد مثبت گرا در مقايسه با درمان متمركز بر شفقت تاثير بيشتري برافزايش احساس شادكامي داشته است (0/05 P). نتيجه گيري: يافته ها آشكار ساخت كه مداخله هاي روان شناختي مانند درمان متمركز بر شفقت و درمان مثبت گرا مي توانند به افزايش همدلي و شادكامي در دختران نوجوان با سابقه خودجرحي منجر شوند. هر چند كه، درمان مثبت نگر به دليل چالش با نااميدي و افكار منفي و ايجاد اميد در نوجوانان به حس شادي بيشتري در آنها انجاميد. كاربرد مداخله هاي روان شناختي به صورت گروهي در مدارس و مراكز آموزشي مي تواند به ديده شدن اين نوجوانان، كاهش نگراني ها و در نهايت بهزيستي روان شناختي آنها كمك كند.