پيش بيني كيفيت زندگي بر اساس اميدواري، شفقت خود و سلامت معنوي در مادران كودكان ناشنوا و نابينا

مقدمه  : نابينايي و ناشنوايي در كودك تأثير زيادي بر خانواده و روابط متقابل آنها دارد و مسائلي از جمله، ايجاد اختلافات زناشويي، فشار رواني، تحمل بار سنگين اقتصادي و عدم رسيدگي به نيازهاي شخصي، را مي‌تواند براي خانواده به همراه داشته باشد.  از اين رو پژوهش حاضر با هدف پيش بيني كيفيت زندگي بر اساس اميدواري، شفقت خود و سلامت معنوي در مادران كودكان ناشنوا و نابينا اجرا شد . روش كار : پژوهش حاضر از نوع همبستگي مي باشد. جامعه پژوهش حاضر شامل كليه مادران كودكان ناشنوا ونابينا شهر خرم آباد در سال 1400 بود، كه با توجه به ميانگين تحقيقات قبلي و نيز تعداد متغيرها، جمعاً نمونه‌اي به حجم 300 مادر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي منظم  جمع آوري شده است. پرسشنامه هاي كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني، اميدواري، شفقت خود، سلامت معنوي استفاده شده است. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه ضرايب همبستگي بين همه متغيرهاي پژوهش در سطح p 0/01 معني‌دار مي باشدهستند. ، ضرايب استاندارد مسيرهاي مستقيم با سطح معناداري هركدام از اين مسيرها در مدل اوليه و نهايي آورده شده است. نتايج آزمون بوت استراپ براي تمامي مسيرهاي واسطه‌اي در سطح 0.05 p معنادار شده استبا توجه به اينكه در تمامي مسيرها صفر بيرون از فاصله اطمينان قرار مي‌گيرد، تمامي روابط واسطه‌اي مفروض، معنادار مي باشند. نتيجه گيري: مي توان نتيجه گرفت كه اميدواري، شفقت خود و سلامت معنوي با كيفيت زندگي مادران داراي فرزند ناشنوا و نابينا ارتباط دارد. پيشنهاد مي شود دوره هاي آموزشي شفقت به خود براي افزايش سلامت و كيفيت زندگي مادران داراي فرزند ناشنوا ونابينا برگزار شود.