تعيين وضعيت ادراك پرستاران و مادران از ارتباط پرستارمادر در بخشهاي نوزادان بيمارستانهاي منتخب استان بوشهر

مقدمه: ارتباط پرستار-مادر، يكي از چالش‌هاي بخش‌هاي نوزادان به شمار رفته و بسياري از بحث هاي اخلاقي در اين بخش‌ها نيز ناشي از مشكلات ارتباطي بين مادران و پرستاران مي‌باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين وضعيت ادراك پرستاران و مادران نوزادان بستري از ارتباط ‏پرستار-مادر در بخش هاي نوزادان بيمارستان هاي منتخب استان بوشهر ‏در سال 1400‏ انجام شد. روش كار: اين مطالعه توصيفي-مقطعي بر روي ‏پرستاران و مادران داراي معيارهاي ورود به مطالعه، به روش سرشماري طي دو ماه در شش بيمارستان استان بوشهر انجام شد. براي جمع آوري داده ها از فرم اطلاعات جمعيت‌شناختي و پرسشنامه هاي ادراك پرستاران و مادران از ارتباط پرستار-مادر استفاده شده كه روايي و پايايي آن ها در مطالعات قبلي تاييد شده است. داده هاي جمع آوري شده از  ‏104 پرستار و 236 ‏مادر، توسط ‏SPSS‏ نسخه 24 مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين نمره ادراك مادران از ارتباط پرستاران، ‏‏12/82‏±‏‏59/27و ميانگين نمره ادراك پرستاران از ارتباط با مادران، ‏‏9/57‏±‏‏73/37بود. همچنين ارتباط آماري معناداري بين بخش بستري نوزاد و سن بارداري وي با ميانگين نمره ادراك مادران از ارتباط پرستاران ديده شد. بين وضعيت استخدامي پرستاران با ميانگين نمره ادراك آنها از ارتباط با مادران نيز ارتباط آماري معناداري يافت شد. نتيجه گيري: ادراك مادران از ارتباط پرستار-مادر در سطح متوسط و ادراك پرستاران در سطح بالا بود. با توجه به تفاوت موجود ميان ادراك آنها، برنامه ريزي براي ارتقاي نقش پرستاران و تقويت مهارت هاي ارتباطي آنها در راستاي رويكرد مراقبت خانواده-محور ضروري به نظر مي رسد. پيشنهاد مي شود مسئولين حرفه پرستاري، بسترهايي را براي اين امر از طريق آموزش پرستاران و آشنايي بيشتر آنها با نيازهاي مادران نوزادان بستري فراهم نمايند.