ارتباط ميان تاب‌آوري و فرسودگي آكادميك اعضاء هيئت علمي

مقدمه: فرسودگي آكادميك از عوامل كاهش بهره وري است و تاب آوري از استراتژي هاي مقابله با استرس هاي شغلي و فرسودگي است. اين مطالعه با هدف بررسي وضعيت فرسودگي آكادميك و تاب آوري و رابطه بين اين دو در استادان دانشكده دندانپزشكي انجام گرفت .روش ها: اين مطالعه توصيفي- همبستگي در سال 1394 انجام شد. 81 نفر از اعضاي هيات علمي دانشكده دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه هاي اصلاح شده فرسودگي آكادميك و تاب آوري مبتني بر پرسشنامه هاي استاندارد فرسودگي شغلي مسلش و مقياس اصلاح شده تاب آوري كانر و ديويدسون جمع آوري شد. داده ها با آزمون هاي t، آناليز واريانس يك طرفه و همبستگي در سطح معني داري 0/05، تحليل شدند.يافته ها:ميانگين نمره كل فرسودگي آكادميك 14/99 48/68 بود. اكثر اعضاي هيات علمي، در بعد خستگي عاطفي در طبقه كم (53 نفر)، در بعد كفايت شخصي در طبقه شديد (80 نفر) و در بعد مسخ شخصيت در طبقه شديد (52 نفر) قرار داشتند. 79 نفر (97/5 درصد) قدرت تاب آوري بالا و 2 نفر (2/5 درصد) تاب آوري پاييني داشتند. بين تاب آوري و فرسودگي آكادميك در ابعاد خستگي هيجاني (0/48-=r) و مسخ شخصيت (0/36-=r)، ارتباط معكوس و معنادار و در بعد كفايت شخصي ارتباط مستقيم و معنادار وجود داشت (0/67-=r). نتيجه گيري:تاب آوري فرد را در مديريت استرس و پيشگيري از فرسودگي آكادميك توانمند مي كند. لذا آموزش شيوه هاي خودمراقبتي در ابعاد رواني، فيزيكي، معنوي، هيجاني، ارتباطي و حرفه اي، با تشكيل كارگاه ها و همايش ها، حمايت علمي، رواني و توانمند سازي تخصصي و حرفه اي اساتيد ضروري است .