بررسي رابطه سطح گرايش به تفكر انتقادي با سبك تدريس اعضاي هيات علمي در دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز

مقدمه: گرايش به تفكر انتقادي و عوامل مرتبط بر آن به عنوان يكي از صلاحيت هاي حرفه اي مدرسين توجه بسياري از پژوهشگران تعليم و تربيت را به خود جلب كرده است. سبك هاي تدريس نيز از عوامل موثر در توسعه مهارت و گرايش به تفكر انتقادي مي باشند كه مي توانند در تقويت تفكر انتقادي موثر واقع شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه سطح گرايش به تفكر انتقادي و سبك تدريس در اعضاي هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز انجام شده است. روش ها: روش پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه پژوهش، اعضاي هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز در سال 1399بودند كه بر اساس جدول مورگان 205 نفر از آنان به روش طبقه اي متناسب انتخاب و با استفاده از پرسشنامه هاي گرايش به تفكر انتقادي ريكتس و سبك تدريس گراشا ريچمن مورد ارزيابي قرارگرفتند. داده هاي حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي رگرسيون چندگانه و ضريب همبستگي پيرسون تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين نمره گرايش به تفكر انتقادي در اعضاي هيات علمي بالاتر از متوسط (13/84±123/03) و سبك غالب تدريس آنان دو سبك تدريس آمرانه (27/9 درصد) و خبره (23/8 درصد) بود. بين گرايش به تفكر انتقادي و سبك تدريس اعضاي هيات علمي رابطه معني داري وجود داشت (0/05 p). بيشترين ضريب همبستگي چند متغيري در سبك تدريس آمرانه به ميزان 0/692؛ و كمترين آن به سبك تدريس وكالتي به ميزان 0/561 بود (0/001 p). نتايج نشان داد كه بيشترين تبيين و پيش بيني كننده مثبت را سبك تدريس آمرانه به ميزان 48 درصد، و كمترين آن را سبك تدريس وكالتي به ميزان۳۱ درصد دارد. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين گرايش به تفكر انتقادي و سبك تدريس اساتيد رابطه وجود دارد و گرايش به تفكر انتقادي پيش بيني كننده معني دار سبك تدريس مي باشد. با برگزاري برنامه هاي آموزشي درباره تفكر انتقادي و سبك هاي تدريس مي توان شرايط آموزشي مناسب را جهت رشد تفكر انتقادي در اساتيد و دانشجويان فراهم كرد.