مقايسه دو روش آموزش حضوري و غيرحضوري در يادگيري مفاهيم احياي قلبي ريوي پيشرفته در بين كارورزان بخش اورژانس

مقدمه: آموزش مجازي در حيطه پزشكي، مبحث جديدي نيست، اما در شرايط محدوديت حضور دانشجويان به علت پاندمي كوويد- ۱۹ مورد توجه خاص قرار گرفته است. در پژوهش حاضر روش آموزش حضوري (چهره به چهره) و آموزش غيرحضوري (مجازي الكترونيكي) در يادگيري مفاهيم احياي قلبي ريوي پيشرفته در بين كارورزان بخش اورژانس بيمارستان بعثت همدان انجام گرفته است. روش ها: در اين مطالعه مداخله اي، تعداد ۶۰ نفر از كارورزان پزشكي بخش اورژانس بيمارستان بعثت همدان در ۶ ماهه اول سال ۱۳۹۹ با استفاده از نرم افزار G POWER به روش تصادفي به دو گروه ۳۰ نفره تقسيم (يك گروه تحت آموزش حضوري و گروه ديگر به روش غيرحضوري - مجازي) شدند. مهارت تئوري و عملي هر دو گروه قبل و بعد از آموزش دو گروه مورد ارزيابي قرار گرفته و با استفاده از آمارهاي توصيفي و آزمون هاي آماري استنباطي با هم مقايسه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين نمره تئوري كارورزان تحت آموزش غير حضوري به طور معنيداري بيشتر از كارورزان تحت آموزش حضوري بود (0/0۱۳=p). اما از نظر ميانگين نمره آزمون OSCE تفاوت معنيدار مشاهده نشد (0/۱۳۶=p). سطح علمي و اطلاعات اوليه كارورزان مورد مطالعه در هر دو گروه يكسان بود، به طوري كه نمره تئوري و آسكي دانشجويان با سن، جنس، معدل تحصيلي و مقطع كارورزي ارتباط آماري معني دار مشاهده نشد. نتايج نشان داد كه بين دانشجويان تحت آموزش حضوري و غير حضوري از نظر رضايتمندي تفاوت معني دار وجود ندارد. نتيجه گيري: هر دو روش آموزش حضوري و غير حضوري در يادگيري مفاهيم احياي قلبي ريوي پيشرفته در كارورزان بخش اورژانس موثرند. اثربخشي آموزش غيرحضوري در يادگيري دانش تئوري بيشتر از مهارت عملي است.