تناسب آموزش كارآموزي در عرصه با شرايط شغلي طرح نيروي انساني كارشناسان علوم آزمايشگاهي

مقدمه: آموزش دوره كارآموزي در عرصه نقش مهمي در برنامه دانشجويان دارد و به لحاظ اهميت، يكي از اصلي ترين بخش هاي آموزش حرفه اي شناخته مي شود. وجود مشكلات متعدد در بخش آموزش باليني مي تواند كيفيت آموزشي را تحت تاثير قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف ارزيابي ميزان مطابقت اجراي فعاليت ضمن كارآموزي در عرصه با شرايط شغلي طرح نيروي انساني كارشناسان علوم آزمايشگاهي انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر يك بررسي توصيفي- مقطعي است. جامعه آماري پژوهش را كليه فارغ التحصيلان دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه گروه علوم آزمايشگاهي در سال 1399 كه در حين گذراندن طرح نيروي انساني در يكي از مراكز دولتي وابسته به علوم پزشكي كرمانشاه (36 نفر) انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه محقق ساخته وضعيت آموزش كارآموزي در عرصه رشته علوم آزمايشگاهي بود. روايي و پايايي ابزار از طريق نظرات صاحب نظران و محاسبه آلفاي كرونباخ تاييد شد. اطلاعات جمع آوري شده توسط نرم افزار SPSS و آمار توصيفي مورد تجزيه تحليل قرار گرفت. يافته ها: مهمترين مشكلات آموزش دوره كارآموزي در عرصه رشته علوم آزمايشگاهي از ديدگاه كاركنان طرحي شامل محيط آموزشي از جمله فضاي فيزيكي (36/1 درصد)، امكانات و تجهيزات آموزشي (41/7 درصد) و تعداد كم كيس هاي آموزشي (36/1 درصد) و برخي از گويه هاي مربوط به حيطه ويژگي هاي مربي مانند نظارت كم برمهارت هاي عملي (27/8 درصد)، نحوه مناسب برخورد كادر آزمايشگاه با دانشجويان(38/9 درصد) بود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه با بهبود محيط هاي آزمايشگاهي و اصلاح برخي گويه هاي مربوط به مربي مي توان تا حدودي از مشكلات آموزشي دانشجويان علوم آزمايشگاهي كاست.