بررسي عوامل تنوع پذيري ادراكات و مشاهدات بر اساس مباني حكمت متعاليه

بي ترديد هر حقيقت و پديده اي مي تواند متعلق ادراكات و مشاهدات متنوع و متكثر . اينكه چگونه مي توان از حقيقت و پديده اي واحد ادراكات و مشاهدات متنوعي داشت، به نحوي كه از يك سو تمام آن ادراكات و مشاهدات را داراي حيثيت واقع نمايي بدانيم و از سويي ديگر، در دام نسبيت گرايي معرفت شناختي گرفتار نشويم، معمايي است كه به نظر مي رسد كليد گشايش را بايد در ميان مباني حكمت متعاليه جستجو كرد. نگاه وجودي به مقوله ي ادراك، وقوع تشكيك در ادراكات و مشاهدات، اتحاد وجودي ميان علم و عالم و معلوم، سنخيت وجودي ميان علم و عالم و معلوم، محدوديت و تعين ذاتي و امكاني در جانب مدرِك، محدوديت و تعين ذاتي و امكاني در جانب مدرَك، عين ربط بودن مظاهر حقيقت وجود و وحدت اتصالي وجود از مباني اي محسوب مي شوند كه مي توان با كاربست آنها راه حلي موجه و روشمند براي تنوع پذيري ادراكات و مشاهدات براساس مباني حكمت متعاليه پيدا كرد. كاربست مباني مذكور به ما نشان خواهد داد كه چگونه تمامي سطوح، مراتب و لايه هاي مختلف معرفتي كه براي حقيقت يا مدرَك واحد قابل شناسايي و تصور است، مي تواند در سطح، مرتبه و لايه خود ارزش معرفت شناختي، به معناي حكايت گري از واقع، داشته باشد. بر اين اساس مي توان يافته ي اصلي اين تحقيق را عبارت دانست از واقع نما و مطابقت با واقع بودن سطوح و لايه هاي مختلف ادراكي از متعلق شناسايي واحد، بدون پذيرش نسبيت گرايي در علم.