سياست دوستي در نگاه دولتِ سيد محمد خاتمي (۱۳۸۴-۱۳۷۶) بر اساس نظريه‌ دريدا

دوستي از جمله مقولات برجسته‌ تاريخ انديشه‌ سياسي است. پژوهش‌هاي انجام شده، عمدتاً بررسي ديدگاه نظري انديشمندان اين حوزه در متون پيشين و معاصر بوده است. مطالعه‌ اين مقوله در انديشه‌ سياسي انقلاب اسلامي ايران و دولت‌هاي برآمده از آن مغفول مانده است. يكي از ادعاهاي محوري انقلاب اسلامي، ايجاد فضاي دوستي، احترام به كرامت انسان و عدم تبعيض است كه در قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران مورد تأكيد قرار گرفته و دولت‌ها موظف به تحقق آن هستند. اما بررسي ديدگاه دولت‌هاي برآمده از انقلاب نشانگر ابهام در پرداختن به اين ادعا بوده است. براين‌اساس هدف پژوهش پرداختن به اين پرسش است كه نگاه سيد محمد خاتمي به‌عنوان رئيس دولت اصلاح‌طلبي در ايجاد فضاي دوستي در جامعه‌ متكثر ايران چگونه بوده است؟ در پاسخ به پرسش پژوهش با بهره‌گيري از رهيافت تفسيري شلايرماخر، همچنين با بهره‌گيري از مطالعات اسنادي، نگاه خاتمي مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج اين پژوهش كه بر مبناي شاخص‌هاي برابري انساني، تفاوت پذيري، ديگرپذيري، مسئوليت در برابر ديگري، بخشودن و اميد به آمدن دوستي در دستگاه نظري دريدا مورد ارزيابي قرار گرفته، نشان مي‌دهد نگاه خاتمي به سياست دوستي دريدا نزديك بوده و از الگوي دوستي شبه دريدايي پيروي كرده است.