چرخش فكري روشنفكران ايراني در ميانه دو انقلاب

پس از انقلاب مشروطه و ناكامي در ايجاد دولت مركزي قدرتمند، روشنفكران ايراني از دهه 1290 شمسي به بعد با ارائه ايده‌هاي جديد و تاكيد بر مدرنيسم مطلقه از ظهور رضاخان حمايت كردند. كمتر از چهار دهه بعد نسلي ديگر از روشنفكران طي دهه 40 و 50 شمسي با چرخشي فكري از غربگرايي به سنت‌گرايي در بسيج اجتماعي عليه حكومت پهلوي نقشي بي‌بديل داشتند. هدف پژوهش حاضر واكاوي چرايي چرخش فكري روشنفكران ايراني از غرب گرايي به سنت گرايي در ميانه دو انقلاب است. بنابراين در پاسخ به چرايي چرخش فكري روشنفكران ايراني، اين فرضيه مورد بررسي قرار مي‌گيرد كه روشنفكران دهه 1290 شمسي در واكنش به ناكامي مشروطه و روشنفكران دهه 1340 شمسي در واكنش به مدرنيسم مطلقه غرب دو رويكرد متفاوت غربگرايي و سنت‌گرايي را انتخاب كردند. در اين پژوهش با بهره‌گيري از ويژگي ذاتي روشنفكري و بيان خاستگاه آن‌ها در ميانه دو انقلاب به اثبات فرضيه پرداخته شده است. پژوهش حاضر از لحاظ روش اجرا از نوع «تحقيقات توصيفي – تحليلي» است و در جمع آوري اطلاعات و داده‌ها از طريق مطالعات كتابخانه‌اي استفاده كرده است.