نقش اجتناب تجربي با ميانجي‌گري تحمل پريشاني در پيش‌بيني اضطراب كرونا در دوره شيوع كوويد-19: مدل معادلات ساختاري

مقدمه: در طول شيوع كرونا، اضطراب ناشي از آن منجر به پريشاني‌هاي روانشناختي شد و تحمل پريشاني را به چالش كشيد. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسي روابط ساختاري بين اضطراب كرونا با اجتناب تجربي با نقش ميانجي تحمل پريشاني در دوره شيوع كوويد-۱۹ بود. روش: روش اين مطالعه از نظر هدف بنيادي و از نظر روش توصيفي از نوع همبستگي با تكيه بر روش معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل دانشجويان دانشگاه‌ خوارزمي در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود كه در دوران شيوع كرونا و آموزش مجازي دانشجو بودند. بر اين اساس، ۳۵۰ دانشجو به‌صورت نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شد. شركت‌كنندگان به مقياس‌هاي اضطراب كرونا علي‌پور و همكاران (۱۳۹۸)، تحمل پريشاني سيونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه اجتناب تجربي باند و همكاران (۲۰۱۱) به‌صورت گوگل فرم پاسخ دادند. در انتها داده‌ها از طريق نرم‌­افزار SPSS نسخه ۲۴ و AMOS نسخه ۱۴ تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد؛ مدل ساختاري بين اضطراب كرونا با اجتناب تجربي با نقش ميانجي تحمل پريشاني از برازش خوبي برخوردار بود. اثر مستقيم اجتناب تجربي بر روي اضطراب بيماري كرونا به‌طور مثبت معنادار، همچنين اثر مستقيم اجتناب تجربي بر روي تحمل پريشاني و تحمل پريشاني بر روي اضطراب كرونا به‌طور منفي معنادار بود (۰/۰۱ P). نتيجه‌گيري: اجتناب تجربي مي‌تواند با نقش ميانجي تحمل پريشاني ميزان اضطراب كرونا را پيش‌بيني كند. براساس يافته‌ها پيشنهاد مي‌شود؛ پژوهشگران در مطالعات آينده در حوزه اضطراب بيماري خصوصاً بيماري‌هايي كه سرايت بالايي مانند كوويد-۱۹ در بين انسان‌ها دارند، به يافته‌هاي روانشناختي بدست آمده از اين مطالعه توجه كنند.