شريعت و نجات از ديدگاه پولس

سخنان متناقض پولس دربارۀ شريعت درنامه‌هايش، متفكران را به بحث در اين باره وا داشته است. مسأله ‌اين است كه پولس با ‌آنكه خود، فريسي متعصب و شريعت مداري بوده و اعتقاد داشته كه شريعت روحاني و مقدس است و همۀ -شريعت بايد انجام ‌شود، موضوع آزادي از شريعت را مطرح‌ مي‌كند و تصريح مي‌كند‌كه هيچ‌كس با اعمال شريعت پاك و درستكار شمرده نمي‌شود. در اينجا اين‌ سؤال مطرح مي‌شودكه اگركسي با اعمال شريعت پاك و درستكار شمرده نمي‌شود، پس چرا خداوند شريعت را عطا كرد؟ به نظر مي‌رسد راز نگاه منفي پولس به شريعت در پاسخ او به اين سؤال نهفته است. پولس معتقد است كه اعمال شريعت، ثمرۀ ايمان و نشانۀ نجات هستند ولي بدون ايمان نجات بخش نبوده بلكه سبب محكوميت و هلاكت ابدي مي‌شوند و غضب الهي را بيشتر برمي‌انگيزند. بنابراين او، دراين باره كه چگونه انسان مي‌تواند پاك و درستكار شمرده شود و نجات يابد، همواره گفته است: «از طريق مسيح» و «نه به‌وسيلۀ اعمال شريعت». بحث پولس در اينجا عليه شريعت نبوده، بلكه بحثي بسيار خاص و نيازمند تبيين است. در اين ‌مقاله به ‌بررسي ديدگاه پولس دربارۀ شريعت و رابطۀ آن با نجات به روش توصيفي- تحليلي پرداخته مي‌شود.