ويژگي‌هاي مكتب اگزيستانسياليسم در داستان‌هاي مصطفي مستور

اگزيستانسياليسم به معناي «اصالت وجود» يا «تقدم وجود» است. اين مكتب با سورن كي‌يركگارد در دهه‌ 1830 ميلادي روي‌ كار آمد؛ گرچه زمينه‌هاي آن وجود داشت. تقدم وجود بر ماهيت، مسئوليت، آزادي، دلهره، انتخاب و... از ويژگي‌هاي اين مكتب است. در اگزيستانسياليسم، انسان غريب است، چرا كه از جنس طبيعت نيست. در مكاني رها شده كه نه از جنس اوست و نه براي او ساخته شده. او ويژگي فطري ندارد و ماهيت خود را خودش به وجود مي‌آورد. نخستين هدف اگزيستانسياليسم آن است كه انسان را از هويت خود باخبر سازد و او را نسبت به وجودش و وجود همه انسان‌ها مسئول كند. او بايد با انتخاب آزاد، سرنوشت خود را رقم بزند. اگزيستانسياليسم در ايران در دهه‌هاي چهل و پنجاه با تلاش‌هاي سيد احمد فرديد و علي شريعتي بر سر زبان‌ها افتاد. مصطفي مستور يكي از داستان‌نويسان بنام معاصر است. اولين كار ادبي او، دو چشم‌خانه خيس، در سال 1369 و اولين مجموعه داستاني وي، عشق روي پياده‌رو، در سال 1377 به چاپ رسيد. در داستان‌هاي مستور كه بيشتر به انديشه‌هاي ايماني سورن كي‌يركگارد مي‌انجامند به‌ويژه روي ماه خداوند را ببوس، استخوان خوك و دست‌هاي جذامي و من گنجشك نيستم، پاره‌اي از ويژگي‌هاي اگزيستانسياليستي همچون اصالت وجود، تنهايي، يأس، دلهره، بدبيني و... ديده مي‌شود كه در اين مقاله به آنها پرداخته شده است.