امنيت در خليج فارس بر مبناي راهبردهاي جمهوري اسلامي ايران؛ نقش رهيافت فرهنگ راهبردي و امنيت مشترك منطقه‌اي

خليج فارس نوعي پيوستگي و وابستگي متقابل امنيتي بين كشورها و بازيگران منطقه‌اي ايجاد كرده است. بنابراين تلاش براي دستيابي به مدل مشخص و واقع‌گرايانه براي رفع چالش‌هاي امنيتي در خليج فارس، ضروري به‌نظر مي‌رسد. در اين پژوهش در پي ارائۀ الگوي امنيتي بر مبناي امنيت مشترك و رهيافت فرهنگ راهبردي به‌منظور ‌گذار از امنيت ملي به امنيت انساني در منطقه هستيم كه به‌صورت كمي روي خبرگان، مديران، كارشناسان و فعالان حوزۀ امنيت در سال 1401 انجام شده است. به‌دنبال پاسخ اين پرسش هستيم كه راهبردهاي جمهوري اسلامي ايران چه ارتباطي با رهيافت فرهنگ راهبردي و امنيت مشترك در خليج فارس دارد؟ اين پژوهش را بر مبناي روش تحقيق كمي و كيفي و تحليل توصيفي با روش همبستگي و با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه دربارۀ نظام امنيت منطقه‌اي پژوهش انجام داده‌ايم. همچنين در اين پژوهش از مدل معادلات ساختاري براي تدوين مدل، استفاده ‌كرده‌ايم. يافته‌هاي مطالعه نشان مي‌دهد كه امنيت مشترك بر الگوي تحقق امنيت خليج فارس تأثير دارد. ضريب مسير بين دو متغير 0،42 از سطح معناداري 25،36 برخوردار است كه مطلوب است، زيرا از 1،96 بيشتر است؛ بنابراين وجود تأثير معنادار تأييد مي‌شود. همچنين مطالعه نشان مي‌دهد كه نظريۀ رهيافت فرهنگ راهبردي بر الگوي تحقق امنيت خليج فارس تأثير دارد. ضريب مسير بين دو متغير 0،68 از سطح معناداري 16،745 برخوردار است كه مطلوب است، زيرا از 1،96 بيشتر است؛ در نتيجه وجود تأثير معنادار تأييد مي‌شود.