بازخواني انتقادي سياستگذاري رفتاري؛ تأملاتي براي بهره‌گيري از الگويي نوظهور در سياستگذاري عمومي

هدف اصلي سياست‌هاي عمومي، ‌تغيير رفتار عموم مردم در راستاي منافع عمومي‌است. در رويكردهاي سنتي سياستگذاري، عمدتاً با استفاده از سازوكارهاي اجبار و از طريق ابلاغ دستورالعمل‌ها و يا بهره‌گيري از سازوكارهاي اقتصادي مانند تغيير قيمت و وضع ماليات، اهداف سياست‌ها پيگيري مي‌شد. اما در سال‌هاي اخير، الگوهاي ارائه شده در «سياستگذاري رفتاري» به سمت استفاده از روش‌هاي پيچيده‌تري رفته‌اند كه ضمن كنترل و جهت‌دهي به رفتارهاي اجتماعي،‌ رضايت بيشتر شهروندان را نيز به دنبال داشته باشند. اما استفاده از اين الگو در سياستگذاري با انتقاداتي همراه بوده است. هدف اين مقاله شناسايي و تبيين دقيق اين چالش‌ها است. نتايج اين تحقيق كه بر اساس تحليل مضمون آثار اين حوزه انجام شده است نشان مي‌دهد كه  چالشهاي‌ مهمي، كارآمدي اين الگوي سياستگذاري را تهديد مي‌نمايد كه آنها را مي‌توان تحت دو عنوان كلي چالش‌هاي رويكرد قيم‌مآبي و چالش‌هاي مختص سازوكارهاي رفتاري در نظر گرفت.