تحليل پيامدهاي سياست تقابل و تعامل در مناسبات سياسي ايران و عربستان

روابط ايران و عربستان پس از حدود يك قرن به عنوان دو همسايه بزرگ و مسلمان در خاورميانه همواره شاهد فراز و نشيب و روندي از واگرايي و هم‌گرايي بوده‌ است. اين روابط، قبل از پيروزي ‌انقلاب با شيب كمتر و بعد از آن با شيب بسيار تند و اكثراً در تضاد و تقابل و در يك دهه اخير، سيري واگرايانه و قطع رابطه را تجربه نمود هرچند كه با تدابير سياستمداران به جنگي بزرگ ميان اين دو كشور منتهي نشد. در بررسي روابط حاضر تلاش مي‌ شود به اين پرسش پاسخ داده شود كه ‌كدام يك از رويكردهاي تعامل يا تقابل مي‌ تواند در راستاي منافع ملي دو كشور مؤثر باشد؟ از رهگذر پاسخ يابي براي اين پرسش، راه ‌هاي رسيدن به يك همزيستي مسالمت ‌آميز و ماندگار ميان دو كشور را با شناسايي عوامل هم‌گرايي و واگرايي آنها مورد بررسي و تحليل قرار مي‌دهيم؛ هر چند عوامل تقابل در روابط يكصد ساله آنها، عمدتاً ناشي از اختلافات ايدئولوژيك و تخريب يكديگر بوده است.