مقايسه عملكرد مدل‌هاي ماركويتز و مدل ارزش در معرض خطر براساس ريسك عدم نقدشوندگي ـ تي كاپولا با هم‌بستگي شرطي پويا (DCC t-Cupola LVaR) جهت بهينه‏سازي پرتفوي در بورس اوراق بهادار تهران

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقايسه عملكرد مدل‌هاي ماركويتز و مدل ارزش در معرض خطر با رويكرد نقدشوندگي ـ تي كاپولا با هم‌بستگي شرطي پويا (DCC-t Cupola LVaR)، جهت بهينه‌سازي پرتفوي در بورس اوراق بهادار تهران است. ضمن ارائه يك مدل تركيبي، مـدل استخراج‌شده بررسي شده است تا كاراترين مدل، براي بهينه‌سازي سبد سرمايه‌گذاري با در نظر داشتن شرايط عدم قطعيت سرمايه‌گذاري و غيرخطي بودن هم‌بستگي بين بازده دارايي انتخاب شود. روش: براي تخمين DCC-tCopula-LVaR ابتدا از مدل (ARIMA -GARCH 1,1) سري زماني جزء اخلال توزيع بازده دارايي‌ها برآورد و استاندارد مي‌شود؛ سپس توزيع‌هاي حاشيه‌اي دارايي‌ها با استفاده از تابع تي كاپولا استيودنت برآورد مي‌شود. در ادامه، از روش پارامتريك، مقادير DCC-tCopula-LVaR محاسبه مي‌شود. در گام آخر با استفاده از برنامه‌ريزي خطي، تركيب بهينه پرتفوي و مرز كاراي دو مدل در سطوح اطمينان 80، 85، 90، 95 و 99 درصد براي دو مدل فوق محاسبه خواهد شد. يافته‌ها: يافته‌هاي اين پژوهش حاكي از آن است كه هرچه مقدار ارزش در معرض خطر بيشتر مي‌شود، مقدار شارپ مدل DCC-tCopula-LVaR در مقايسه با مدل ماركويتز كاهش مي‌يابد. نتيجه‌گيري: استفاده از مدل DCC-tCopula-LVaR در شرايطي كه مقدار ارزش در معرض خطر تعديل‌شده نقدينگي پايين است، عملكرد بهتري براي بهينه‌سازي سبد سهام در مقايسه با مدل ماركويتز، مبتني بر معيار سنجش شارپ به همراه دارد.