تاثير كپسول كوركومين بر كيفيت زندگي و علايم سندروم روده تحريك‌پذير در بيماران مراجعه‌كننده به بيمارستان اميرالمومنين (ع) اراك-كارآزمايي باليني دوسوكور

زمينه و هدف: ارتقا سطح كيفيت زندگي بيماران، هدف اصلي مداخلات درماني در بيماري‌هاي مزمن است كه يكي از راه‌هاي حصول اين امر در برخي موارد، كاستن از شدت علايم بيماري است. بنابراين مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير كپسول كوركومين بر كيفيت زندگي و علايم سندروم روده تحريك‌پذير برروي بيماران مبتلابه سندرم روده تحريك‌پذير مراجعه‌كننده به بيمارستان اميرالمومنين (ع) اراك صورت گرفت. روش بررسي: اين مطالعه كارآزمايي باليني برروي 60 بيمار مبتلابه سندرم روده تحريك‌پذير مراجعه‌كننده به بيمارستان اميرالمومنين (ع) اراك از فروردين تا شهريور 1398 با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس و مقياس شدت علايم خارج روده و ابزار Whoqol_Bref انجام شد. بيماران به دو گروه مداخله و كنترل تقسيم شدند. كپسول كوركومين در كپسول اول و در كپسول دوم دارونما دو بار در روز پس از ناهار و شام به مدت چهار هفته استفاده شد. همه بيماران در ابتداي مطالعه، هفته چهارم و سه ماه بعد، از نظر كيفيت زندگي، شدت علايم و فراواني و عوارض احتمالي موردبررسي قرار گرفتند. يافته‌ها: اختلاف معناداري در كيفيت زندگي بين دو گروه كوركومين و دارونما پس از انجام مداخله يافت نشد (P 0.05). درخصوص ميزان و شدت علايم سندرم روده تحريك‌پذير اختلاف معناداري پس از مداخله در گروه كوركومين و دارنما به‌دست آمد (P 0.05). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه به‌طوركلي نشان داد كه در مقايسه بين كوركومين و دارونما در بهبودي علايم باليني بيماران تفاوت معناداري وجود دارد، ولي كيفيت زندگي بيماران در دو گروه كوركومين و دارونما پس از مداخله تغيير معناداري نداشته است.