بررسي بيماران پيوند ريه بيمارستان امام خميني (ره)، دانشگاه علوم پزشكي تهران

زمينه و هدف: با وجود پيشرفت علم پزشكي و پيوند اعضا، پيوند ريه با عوارض و مرگ‌و‌مير قابل‌توجهي همراه است. در ايران، اولين مورد پيوند ريه در سال ۱۳۷۹ در بيمارستان امام خميني تهران انجام شد. تاكنون بررسي جامعي از بيماران اين مركز صورت نگرفته است، هدف اصلي اين پژوهش بررسي وضعيت پيوند ريه در اين مركز است. روش بررسي: در اين مطالعه طولي، بيماران پيوند در مركز تحقيقات پيوند ريه بيمارستان امام خميني تهران از فروردين 1379 تا اسفند 1401 موردبررسي قرار گرفتند. داده‌هاي دموگرافيك، باليني، و اطلاعات مرتبط با وضعيت كنوني و پيگيري بيماران از پرونده‌ها ثبت و استخراج شد. آناليز آماري مرتبط انجام شد. يافته‌ها: در مدت مطالعه، تعداد 20 پيوند ريه در اين مركز انجام شده است. 20% از گيرندگان پيوند، زن و 80% مرد بوده‌اند. ميانگين سن بيماران در زمان پيوند 11.4±39.3 سال بود. جوان‌ترين بيمار در زمان پيوند 22 ساله و مسن‌ترين بيمار 60 ساله بود. بقاي يك ساله 70% گزارش شد. مقدار FEV1 ميانگين بيماران در سال اول حدود 50% بود. انديكاسيون پيوند در 70% از بيماران، بيماري بينابيني ريه بود. ميانگين بقاي بيماران پس از پيوند 4.6±5.75 سال و علت اصلي مورتاليتي، ابتلا به عفونت‌ها بوده است. نتيجه‌گيري: وضعيت بقا و عوارض بيماران قابل‌مقايسه با گزارش‌هاي جهاني مراكز پيوند ريه است. باتوجه‌به توسعه پيوند ريه در جهان بايد توجه بيشتري به كنترل عفونت، انتخاب صحيح بيماران و مراقبت‌هاي حول جراحي شود تا پيامدهاي پيوند ريه بهبود يابد.