تقابل حق و تكليف حضانت با پذيرش اولويت مصلحت طفل از منظر فقه اسلامي و حقوق ايران

حضانت حق و درعين‌حال، تكليفي است كه قانون براي حفظ و نگهداري كودك به والدين سپرده است. دو موضوع به‌عنوان چالش در اين مقاله مورد توجه قرار گرفته است؛ از يك‌سو، حضانت حق والدين است و از سوي ديگر، حضانت به‌عنوان تكليف ابوين شناخته مي‌شود. همين موضوع اختلاف بين فقها و حقوقدانان را درباره اسقاط اين حق، بيشتر كرده است؛ بنابراين، در اين مقاله سعي بر آن است كه جنبه حق بودن حضانت و چگونگي تقابل آن با تكليف بررسي شود. رويكرد اين مقاله توصيفي ـ تحليلي است و براي گردآوري داده‌ها از منابع كتابخانه‌اي استفاده شده است. رهيافت اين مقاله حضانت را حقي مي‌داند كه براي والدين در روابط مابين خودشان قابل اسقاط و انتقال است و در صورت استنكاف آنان از حضانت به‌طور هم‌زمان، براي يكي از والديني كه در آن زمان براي حضانت اولويت دارد، به‌عنوان تكليف شناخته مي‌شود (زيرا حق طفل در مقابل حق والدين، ارجحيت دارد) و ضمانت اجراي مدني و كيفري بر عهده‌دار حضانت اعمال مي‌گردد.