سنجش ميزان تاب آوري كلان شهر اصفهان در برابر تغييرات اقليمي با رويكرد نهادگرا

تغييرات اقليمي و پايداري، پس از دهه 1970 ميلادي، تبديل به بزرگ‌ترين چالش عصر حاضر به‌خصوص در شهرها شده است. يكي از مهم‌ترين راهكارها جهت مقابله با اين مسئله، رويكرد تاب‌آوري شهري در پاسخ به تغييرات اقليمي است كه تحت عنوان تاب‌آوري اقليمي مطرح است. هدف از اين پژوهش ارزيابي و سنجش ميزان تاب‌آوري نهادي نواحي 15گانه شهر اصفهان در برابر تغييرات اقليمي با رويكرد نهادگرا است. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف كاربردي و ازلحاظ روش توصيفي - تحليلي مي‌باشد. به‌منظور جمع‌آوري اطلاعات و داده‌هاي موردنياز از روش كتابخانه‌اي، ميداني و ابزار پرسش‌نامه استفاده‌شده است. براي ارزيابي ميزان شاخص‌هاي تاب‌آوري، سه بعد اصلي بستر نهادي، روابط نهادي و عملكرد نهادي، مورد ارزيابي قرار گرفته است. براي تعيين اهميت نسبي معيارهاي مورد پژوهش از فرايند تحليل شبكه‌اي ANP و جهت تعيين ميزان تاب‌آوري مناطق در برابر تغييرات اقليمي از مدل پرومته و گايا بهره برده شده است. نتايج پژوهش نشان داد مناطق 4، 9، 2 و 3 ازنظر تاب‌آوري در برابر تغييرات اقليمي از منظر نهادي داراي وضعيت بسيار مطلوب، مناطق 5 و 6 داراي تاب‌آوري زياد، مناطق 13، 7 و 12 داراي تاب‌آوري متوسط، مناطق 11، 15 و 1، داراي تاب‌آوري ضعيف و مناطق 10، 8 و 14 در رتبه آخر قرار دارند و جزء محروم‌ترين مناطق، ازنظر برخورداري از شاخص‌هاي تاب‌آوري در برابر تغييرات اقليمي از منظر نهادي هستند. همچنين اين پژوهش نشان داد كه شهر اصفهان در معرض تغييرات اقليمي قرار دارد و باتوجه‌به موقعيت قرارگيري آن در يك منطقه خشك و تغيير اقليم آن به فراخشك در سال‌هاي اخير مي‌تواند بر سيستم شهري و ساكنان آن اثرگذار باشد. درنهايت مي‌توان بيان داشت كه شهر اصفهان در برابر تغييرات اقليمي يك شهر پايدار نبوده و با ادامه وضع موجود، توان تاب‌آوري در برابر تغييرات اقليمي را نخواهد داشت.