اثربخشي توانبخشي شناختي در بهبود حافظه فعال، پردازش ديداري، و درك فضايي كودكان با اختلال يادگيري رياضي

زمينه و هدف: توانبخشي شناختي متشكل از مجموعه برنامه‌هايي هدفمند است كه به منظور ترميم يا ارتقاي كاركرد‌هاي شناختي احرا مي‌شوند. از آنجا كه مهارت‌ هاي شناختي پيش‌بيني‌ كننده اصلي توانايي رياضي در نظر گرفته شده است و نارسايي در اين مهارت ها با اختلال رياضي ارتباط دارد، پژوهش حاضر با هدف اثربخشي توانبخشي شناختي در بهبود عملكرد حافظه فعال، پردازش ديداري، و درك فضايي كودكان با اختلال يادگيري رياضي انجام شد. روش: اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر شيوه گردآوري اطلاعات از نوع شبه‌ آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. از جامعۀ آماري دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري رياضي شهر تهران، ۳۰ نفر گروه نمونه با روش نمونه‌ گيري هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جايدهي شدند. به منظور تشخيص اختلال رياضي از آزمون تشخيصي كي- مت (كانلي، 1988) استفاده شد. گروه آزمايش طي 8 جلسه 50 تا 60 دقيقه‌اي به مدت چهار هفته در برنامه مداخله‌‌اي با وسيله محقق‌ساخته به نام مروا شركت كردند، ولي گروه گواه هيچ مداخله‌ اي را دريافت نكردند. عملكرد كودكان در پيش و پس از ارائه‌ مداخله، به وسيله مجموعه‌‌ آزمون وكسلر چهار كودكان (وكسلر، 2003) مورد ارزيابي قرار گرفت. داده‌ها با روش تحليل كوواريانس در محيط نرم‌افزار spss 22 تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ ها نشان داد كه بين گروه‌ آزمايش و گواه تفاوت معنا‌داري در عملكرد حافظه فعال، پردازش ديداري، و ادراك روابط فضايي وجود دارد (0/001 P). نتيجه‌ گيري: بر اساس نتايج مي‌توان نتيجه گرفت كه برنامه توانبخشي شناختي با تأثير بر حافظه فعال، پردازش ديداري و درك فضايي توانسته است باعث بهبود در عملكرد كودكان داراي اختلال يادگيري رياضي شود.