ارزيابي تطبيقي چند بعدي از مولفه‌هاي كيفيت زندگي ساكنان محلي با تاكيد بر سياست ارتقا به شهر در شهرهاي استان فارس و كهگيلويه و بويراحمد

در سال هاي اخير بهبود كيفيت زندگي به يكي از مهمترين اهداف مدنظر برنامه ريزان شهري تبديل شده است. يكي از عرصه هاي جلوه گري اين مفهوم در روستا - شهرهاست. روند ارتقاء سكونتگاه هاي روستايي به شهر به عنوان يكي از سياستهاي اصلي به منظور بهبود كيفيت زندگي در نواحي روستايي، موجب شده است كه در دهه هاي گذشته روستاهاي بسياري به شهر ارتقاء يابند. در اين مقاله به ارزيابي تطبيقي چند بعدي از مولفه هاي كيفيت زندگي ساكنان محلي با تاكيد بر سياست ارتقا به شهر در محدوده هاي مورد پژوهش پرداخته شده است. از آزمون آماري به منظور ارزيابي رضايت ساكنان از كيفيت زندگي در دو برهه قبل و بعد از ارتقاء به كار گرفته شد. بررسي آمار توصيفي نشان ميدهد ارتقاء سكونتگاه نتوانسته است باعث رضايت در شهرهاي مصيري و سپيدار شود. درحاليكه بوستان داراي رضايت نسبي و كوپن در بهترين شرايط بين چهار شهر قرار دارد. بر اساس آزمون ميانه دو شهر كوپن و سپيدار در بهترين و بدترين شرايط ازنظر رضايت از عملكرد شهرداري قرار دارند. همچنين با توجه به آزمون كاي اسكوئر شهر مصيري و سپيدار قبل از ارتقاء و كوپن و سپيدار بعد از ارتقاء سكونتگاه بهترين و بدترين شرايط را ازنظر ساكنان دارا ميباشند. از دلايل ضعف در شهرهاي مصيري و سپيدار ميتوان به ضعف در عملكرد ارگانهاي شهري در زمينه بهبود شرايط دسترسي، عدم دسترسي مناسب، نبود سيستم حمل و نقلمناسب، دسترسي نامناسب به ايستگاههاي سوخت رسان، عدم تغيير مطلوب در زمينه هاي گوناگون اقتصادي ازجمله اشتغال و درآمد ساكنان و غيره اشاره كرد.