بررسي جايگاه خليج فارس در سياست خارجي منطقه‌اي ايالات متحده آمريكا با محوريت نقش ايران (سال‌هاي 1357-1348ش.)

با اعلام خروج نيروهاي انگلستان از شرق سوئز و خليج فارس در سال 1347ش.، آمريكا پس از جنگ جهاني دوم به‌عنوان ابرقدرت غرب به‌تدريج نفوذ خود را در منطقه خليج فارس گسترش داد تا از توسعه نفوذ شوروي در منطقه جلوگيري نمايد. با مطرح شدن خلاء قدرت و تغيير موازنه قدرت در منطقه، آمريكا با زمينه‌سازي‌هاي سياسي و تبليغاتي حضور رسمي خود را به‌عنوان حافظ منافع غرب در خليج فارس اعلام كرد. با توجه به اهميت راهبردي خليج فارس در سياست خارجي منطقه‌اي آمريكا، در سال 1348ش. بر اساس دكترين نيكسون- كيسينجر، سياستي به نام سياست دو ستوني براي حفظ سلطه بر منطقه با هزينه دولت‌هاي محلي جهت بومي كردن مسائل منطقه‌اي اتخاذ شد كه بر مبناي آن، ايران ستون نظامي و عربستان ستون مالي آن را تشكيل مي‌دادند. سياست دو ستوني حدود 10 سال در منطقه ادامه يافت تا اينكه با وقوع انقلاب اسلامي ايران در سال 1357ش. و از دست رفتن حمايت ايران به‌عنوان يكي از پايه‌هاي سياست دو ستوني، راهبرد منطقه‌اي آمريكا در خليج فارس در خلال دهه 1350ش. با شكست مواجه شد. در اين مقاله سعي شده است تا جايگاه خليج فارس در سياست خارجي آمريكا در چارچوب دكترين نيكسون و با محوريت نقش ايران طي سال‌هاي 1357-1348ش. بررسي شود. روش پژوهش در اين مقاله بر اساس منابع كتابخانه‌اي و آرشيوي و از نوع توصيفي- تحليلي است.