معرفت شناسي اثبات گرايي در آموزش دانشجويان پرستاري

مقدمه: استفاده از مباني معرفت شناسي اثبات گرايي، در آموزش مراقبت از بيمار،  مستلزم قابل حس بودن، تجربه پذير بودن و آزمون پذيري ابعاد مراقبتي است؛  اين در حالي مي باشد كه دانشجوي پرستاري، در حيطۀ كاري خود، با فردي در ارتباط است كه داراي ابعاد ناملموس مي باشد. ابعادي كه ممكن است براي فرد، تجارب حيطه هاي آن تبلور خارجي نداشته باشند. هدف اين تحقيق، بررسي معرفت شناسي اثبات گرايي، در آموزش دانشجويان پرستاري است. روش كار: پژوهش حاضر، از نوع مروري - روايتي است، كه  با جستجوي كليد واژگان اصلي به زبان فارسي، از جمله: اثبا گرايي، فلسفه، پرستاري، آموزش  و همچنين كليد واژگان انگليسي philosophy, Nursing, Education  Positivism, در پايگاه هاي داده اي PubMed, Google Scholar, Science Direct, Ovid, Wiley, Web of Science, Magiran and SIDs,  و در مجلات داخلي و خارجي( 2000 - 2023)، انجام شده است. يافته ها: معرفت‌شناسي اثبات‌گرايي، به عنوان يك مكتب فلسفي، در آموزش دانشجويان پرستاري، فراوان ديده مي‌شود؛ به همين دليل دانشجويان، در دورۀ كارشناسي و كارشناسي ارشد، با اين مكتب فلسفي آشنا نمي شوند و جايگاهي در كوريكولوم آموزشي آن ها ندارد و از طرفي، يكي از معايب عمدۀ كاربرد اين مكتب در آموزش دانشجويان پرستاري، آن است كه اين مكتب فلسفي، به بعد فيزيولوژيك انسان توجه دارد و به ديگر ابعاد انسان از جمله: بعد روحي- رواني و معنوي، به دليل انتزاعي و ناملموس بودن، توجه خاصي ندارد. نتيجه گيري: با توجه به استفادۀ متعدد از اين مكتب فلسفي، در بررسي و ارزيابي بعد فيزيولوژيك در بيماران، اگر چه به نظر مي رسد كه دانشجويان پرستاري، در دورۀ كارشناسي و كارشناسي ارشد، بايد با مباني اين مكتب فلسفي آشنا شوند؛ اما از طرفي آشنايي آن ها با ديگر مكاتب فلسفي، جهت ارزيابي و مديريت جنبه‌هاي غيرفيزيولوژيك بيماران، ضروري مي باشد.