تحولات قوانين فرزند خواندگي، پل ‌گذاري و سهم‌الارث در حقوق مدني زرتشتي

درد جاودانگي ريشه در فطرت بشر دارد. از ديرباز آدميان هيچ گاه دوست نداشتند در پرانتز بين تولد تا مرگ محصور باشند. بي گمان فرزندآوري يكي از راه هاي درمان اين درد و ارضاي احساس عدم مرگ و محدود بودن بوده است. ايرانيان باستان نيز بر اين نياز جامه متافيزيكي پوشانيده‌اند. به باور آنان، كسي كه فرزند ندارد، حياتش به قبل از پل چينوت محدود مي شود و بي فرزند نمي تواند از پل درگذرد و خلود يابد. از اين رو قوانين ارث بازماندگان در راستاي پذيرش فرزندي و فرزندخواندگي اهميت بسيار يافته است. اين مقاله به بررسي قوانين فرزندآوري، فرزندخواندگي، پل گذاري و سهم الارث بازماندگان در سنت زرتشتي مي پردازد و متون كهن مزداپرستان را مي كاود و همچنين آنها را با احوال شخصيه زرتشتيان در حقوق مدني ايران معاصر مقايسه مي كند. اين مقايسه تغييرات بسياري را نشان داده و عوامل تغييرات را بررسي مي كند.