الگوي سنجش سطح آمادگي كاربردپذيري پژوهش‌هاي علوم انساني و اجتماعي

اين پژوهش با دغدغه قابل تأملِ ايجاد رابطه اثربخش ميان پژوهش با نيازهاي جامعه و صنعت در حوزه‌ علوم انساني و اجتماعي انجام شد. هدف پژوهش توسعه الگويي براي سنجش سطح آمادگي پژوهش‌هاي علوم انساني و اجتماعي جهت كاربردي شدن است و منطق آن ملهم از مفهوم شناخته شده سطح آمادگي فناوري است. گردآوري داده‌ها از طريق مصاحبه‌هاي نيمه‌ساخت يافته با 27 نفر از رؤساي دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها، متخصصان و سياستگذاران حوزه علوم، تحقيقات و فناوري انجام شد. گردآوري داده‌ها تا حد اشباع نظري ادامه يافت و تحليل داده‌ها به روش تحليل تم انجام شد. از ميان رويكردهاي چهارگانه مطرح شده در قالب نسبتِ پژوهش‌هاي علوم انساني و اجتماعي با مفهوم سطح آمادگي فناوري، رويكرد چهارم يعني رويكرد جايگزيني مدنظر قرار گرفت. بر اين اساس، به جاي سطوح 9‌گانه آمادگي فناوري كه سطح بلوغ يك فناوري براي ورود به عرصه كاربرد را نشان مي‌دهند، دو معيار توانمندسازي و نتايج به عنوان تم‌هاي اصلي جايگزين شدند. بر اساس الگوي توسعه‌يافته، آموزش، پژوهش، اشاعه و ترويج به عنوان توانمندسازها و نتايج اقتصادي، اجتماعي- فرهنگي و حاكميتي به مثابه نتايج در نظر گرفته شدند. بر اساس ديدگاه سيستمي اين الگو، توانمندسازها مي‌توانند از طريق بهبود فرايندها و ظرفيت‏ها، به طور ضمني زمينه‏ساز تحقق دستاوردها و نتايج كاربردي پژوهش‌هاي علوم انساني و اجتماعي باشند.