روايت پديدارشناسانه فقراي نامرئي از فقر

فقراي نامرئي حكايت زندگي قشري از افراد تحصيلكرده در محيط‌هاي شهري است كه معمولاً فقير به نظر نمي‌رسند. فقراي نامرئي، افرادي هستند كه درآمد دارند اما پس‌انداز ندارند، بقاي اقتصادي آن‌ها سه تا چهار ماه بيشتر نيست؛ اين قشر شغل رسمي با حقوق اوليه دارند و ممكن است بيش از يك شغل داشته باشند، آن‌ها ازنظر جغرافيايي شهرنشين هستند، اما در محله‌هاي فقيرنشين شهر زندگي نمي‌كنند. هدف اين مطالعه كيفي دستيابي به فهم معنا و برداشت ذهني مشاركت‌كنندگان از پديدۀ فقر بود. جامعۀ مورد مطالعه پژوهش پيش‌رو، كارمندان دانشگاه بوده، راهبرد نمونه‌گيري، نظري و شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند بوده است. داده‌ها با فن كدگذاري نظري، تجزيه‌وتحليل و درنهايت، پنج مقولۀ اصلي؛ دفن آرزوها، شرم‌ساري، داغ ننگ جغرافيايي، رنج مزمن بدني و فقر در قامت احساس ناتواني؛ توليد بدن‌هاي رام و مطيع به‌عنوان معنا و مفاهيم فقر ساخته شدند. همچنين درخصوص علل زمينه‌اي كلان چهار مقولۀ مفهومي همچون خانواده و شكستن بال پرواز، جامعه‌پذيري فقر، فقر شبكه‌اي در حاشيه شهري، ديده نشدن نهادي و درخصوص علل خرد نيز دو مقولۀ اصلي قفس فولادين فرهنگ فقر و همرنگي با دوستان برساخته شدند.