تاثير منابع مختلف كود آلي و شيميايي بر شاخص‌هاي رشد و تحمل به خشكي گونه‌هاي مختلف آتريپلكس (Atriplex spp.)

رويكرد جهاني در توليد محصولات كشاورزي به سمت افزايش كمي و كيفي عملكرد گياهان از طريق روش‏هاي مديريتي نظير كاربرد كودهاي آلي و كاهش مصرف كودهاي شيميايي است. اين آزمايش به صورت اسپليت فاكتوريل با سه تكرار و در دو چين در طي سال هاي 1396 و 1397 در شهر بندرعباس انجام گرديد. عامل اصلي شامل فواصل آبياري در سه سطح (آبياري 80، 60 و 40 درصد ظرفيت زراعي) و عامل فرعي منابع مختلف كود در سه سطح (كود مرغي، كود گوسفندي و كود شيميايي بر اساس نتايج تجزيه خاك و نياز گياه) و گونه‏هاي مختلف آتريپلكس (A.canascens، A.leucoclada و A.lentiformis) بود. نتايج نشان داد كه افزايش تنش خشكي موجب افزايش نشت يوني و مالون‏دي‏آلدهيد و كاهش محتواي نسبي آب برگ و محتواي كلروفيل برگ گياه آتريپلكس شد. در آبياري 60 و 40 درصد ظرفيت زراعي، استفاده از كود مرغي و كود گوسفندي سبب كاهش نشت يوني و مالون‏دي‏آلدهيد برگ شد. در 40 درصد ظرفيت زراعي، ارتفاع بوته در كود مرغي و گوسفندي نسبت به كود شيميايي افزايش 28 و 38 درصدي نشان داد. همچنين در 40 درصد ظرفيت زراعي، عملكرد بيولوژيكي در كود مرغي و گوسفندي نسبت به كود شيميايي افزايش 4 و 8 درصدي نشان داد. افزايش محتواي فنل كل در تيمار كود گوسفندي نسبت به كود شيميايي در آبياري 40 درصد ظرفيت زراعي به دست آمد. در مجموع نتايج نشان داد كه استفاده از كودهاي آلي از طريق بهبود صفات فيزيولوژيكي تا حدودي سبب تحمل به تنش كم آبي در آتريپلكس گرديد. همچنين با اعمال تنش خشكي، كودهاي آلي بيش از كود شيميايي تاثيرگذار بود. به طوركلي، از يافته هاي اين تحقيق نتيجه گيري مي شود استفاده از كودهاي آلي به منظور تأمين تمام يا بخشي از نيازهاي تغذيه اي آتريپلكس باعث حفظ عملكرد مطلوب گياه آتريپلكس در شرايط تنش كم‌آبي مي شود.