اثر آبياري جويچه‌اي يك در ميان ثابت و متغير بر تغييرات شوري، فسفر و پتاسيم خاك در اراضي زيركشت نيشكر

بهبود روش هاي آبياري راهكار مناسبي جهت افزايش كارآيي مصرف آب در مزارع و در نتيجه كاهش بحران آب در مناطق خشك و نيمه خشك مي باشد. با توجه به مصرف بالاي آب در مزارع نيشكر و همچنين كمبود و افت كيفيت آب رودخانه ها، اين پژوهش در دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي خوزستان، جهت بررسي تاثير روش هاي آبياري كامل (مرسوم)، آبياري جويچه اي يك در ميان ثابت و متغير بر توزيع شوري و غلظت عناصر فسفر و پتاسيم در خاك سطحي كف، ميانه و بالاي پشته در ابتدا، وسط و انتهاي جويچه، در مزرعه كشت نيشكر ميان آب شوش، با تعداد 243 نمونه در سه تكرار به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي انجام شد. نتايج نشان داد كمترين متوسط ميزان شوري تحت تأثير روش كم آبياري جويچه اي يك در ميان ثابت به ميزان 1.92 دسي زيمنس بر متر گزارش شد. از نظر تغييرات مكاني، كمترين ميزان شوري در كف و ابتداي جويچه ها مشاهده شد. تغيير روش آبياري از مرسوم به يك در ميان ثابت باعث كاهش معني دار ميزان فسفر قابل جذب گرديد. بيشترين مقدار فسفر در قسمت مياني پشته ها به ميزان 8.47 ميليگرم در كيلوگرم گزارش شد. تغييرات پتاسيم خاك مستقيماً تحت تأثير روش آبياري قرار نگرفت؛ اگرچه، بيشترين مقدار آن در كف جويچه ها مشاهده شد. با توجه به برتري روش هاي كم آبياري در ارتباط با ويژگي هاي مورد بررسي، استفاده از اين روش ها به ويژه روش آبياري جويچه اي يك در ميان ثابت، به جاي روش آبياري مرسوم، توصيه مي گردد. از نظر مكان كاشت، با توجه به مقادير شوري و غلظت عناصر فسفر و پتاسيم، كف و ميانه پشته مناسب تر بوده و پيشنهاد مي گردد.