نقش گيرنده هاي MC3/MC4 ملانوكورتيني بر اخذ غذاي القا شده بوسيله نسفاتين-1 در جوجه هاي گوشتي

سيستم ملانوكورتين نقش مهمي در كنترل مركزي اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفي نسفاتين-1 اخذ غذا در پرندگان را كاهش مي دهد. مطالعه حاضر به ‌منظور بررسي اثر سيستم ملانوكورتيني بر اخذ غذاي ناشي از نسفاتين-1 در جوجه هاي گوشتي صورت گرفته است. تعداد 36  جوجه‌ي گوشتي بطور تصادفي در سه گروه آزمايشي تقسيم شدند. هر آزمايش شامل يك گروه كنترل و 3 گروه تيمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمايشات، پرندگان پس از 3 ساعت محروميت از غذا(FD3) ‎ با تزريق داخل مغزي-بطني‏ (ICV) ‎محلول رقيق كننده يا ‏محلول دارويي را دريافت كردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسي بدون محدوديت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) ‎اندازه گيري شد. در آزمايش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول كنترل، گروه دوم نسفاتين- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم SHU9119 ( 0.5 نانومول، آنتاگونيست گيرنده هاي MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتين-1 +  SHU9119به صورت داخل بطني مغزي تزريق شد. در ‏آزمايش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول كنترل، گروه دوم  نسفاتين- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم  MCL0020(0.5 نانومول، آنتاگونيست گيرنده MC4) و گروه چهارم نسفاتين- 1+ MCL0020 تزريق شد.‏ در ‏آزمايش سوم، به جوجه ها در گروه اول محلول كنترل، گروه دوم  نسفاتين- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم  MTII(2.45 پيكومول، آگونيست گيرنده هاي MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتين- 1+ MTII تزريق شد.‏ نتايج نشان داد، تزريق نسفاتين-1 با دوز 40 نانوگرم اخذ غذا را كاهش داد (0.05 p). تزريق هم‌زمان نسفاتين-1 و SHU9119، همچنين تزريق هم‌زمان نسفاتين-1 و MCL0020 كاهش اخذ غذاي ناشي از  نسفاتين-1 ‏را مهار كرد (0.05 p). تزريق نسفاتين-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 2.45 پيكومول تاثيري در اخذ غذا نداشت (0.05 p). در حاليكه تزريق هم‌زمان نسفاتين-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 2.45 پيكومول اخذ غذا را كاهش داد (0.05 p). با توجه به نتايج، احتمالا اخذ غذاي ناشي از نسفاتين-1 در جوجه هاي گوشتي توسط سيستم ملانوكورتيني ميانجي گري مي شود.