نسبتِ ميان تناهي و نظرِ محض در خوانش هيدگر از ارسطو

از ديدگاه ارسطو فعاليت نظري و تئوريك، فعاليتي بيميل و بيجهان است كه از هر امر منفي و مقاومي پيشي ميگيرد و درنتيجه بسبب طرد شدن تناهي، خطا به آن راه پيدا نميكند. همين معنا خودآييني ويژه ‌يي را براي تئوري به‌ارمغان مي‌آورد، يعني ناظر در نظر محض درمي يابد كه در ميانه فعاليت تئوريك، نه تنها هيچ انفعالي بر او اثر نميگذارد بلكه حتي هيچ امكان خطايي در فعاليت نظري محض وجود ندارد. اما نكتۀ اساسي تمام اين نتايج اينست كه از نظر هيدگر، ارسطو بدون تحول در فهم وجود و گذار به ساحت پوئزيس (هنرورزي/ شعر)، نميتوانست چنين جايگاهي را براي انسان در مقام تئوري، فراهم نمايد. از ديدگاه هيدگر، افق جوهرشناختي (اوسيالوژيك) وجود ناشي از تحولي است كه در فهم يونانيان از وجود رخ داده و بتبع اين تحول، تناهي ساختاري ظهور وجود و موضعِ متناهي ناظر در ميان موجودات، امكان برآيش معرفت مطلق را دست‌كم براي يك موجود، يعني ثئوس يا موجود الوهي، فراهم كرده است. بهمين دليل مقاله حاضر ميكوشد نشان دهد كه چگونه بواسطه جوهرشناسي ارسطو، دانايي بمثابه نظر كردن، به ميل شايسته هر انساني بدل شده و امكاني براي گذار از تناهيِ ذاتي نظر ظهور ميكند.