بهبود توليد پاگياه در سانسورياي پاكوتاه به كمك اختلال در چيرگي انتهايي

افزايش هم‌گروهي گياهانِ زينتي به‌ويژه در گونه‌‌هاي بافت‌‌ناهمسان بسيار بااهميت است. با توجه به اينكه تنها راه افزايش هم‌گروهي گياه سانسورياي ابلق استفاده از توليد پاگياه با منشأ ريزوم است، بنابراين بهبود راندمان باززايي آن‌ها با استفاده از اين روش بسيار بااهميت است. بدين منظور در اين مطالعه با استفاده از تنظيم‌كننده رشد بنزيل آدنين (سايتوكنين) و استفاده از تيمارهاي مكانيكي زخم زني، رشد مريستم انتهايي براي بهبود توليد پاگياه دچار اختلال شد. اين آزمايش در شرايط كنترل‌شده گلخانه و در داخل گلدان‌‌هاي پلاستيكي روي سانسورياي پاكوتاه انجام شد. ارزيابي‌‌ها بيانگر اين است كه استفاده از تيمار تركيبي حذف جوانه‌‌ انتهايي براي كنترل چيرگي انتهايي به همراه محلول‌پاشي برگي 50 ميكرومولار بنزيل‌‌آدنين به‌صورت معني‌‌داري بر تعداد پاگياه‌‌هاي توليدشده مي‌‌افزايد. اين تيمار همچنين در بهبود ارتفاع، قطر و وزن پاگياه‌‌هاي توليدشده به‌مراتب اثر بهتري نسبت به ديگر تيمارها و شاهد داشت. به نظر مي‌‌رسد كه غلظت‌‌هاي بالاي سايتوكنين اثر منفي در باززايي داشته و استفاده از غلظت‌‌هاي كمتر به‌تنهايي در از بين بردن چيرگي انتهايي اثر جزئي دارد. پيشنهاد مي‌‌شود كه حذف چيرگي انتهايي به همراه محلول‌پاشي برگي 50 ميكرومولار بنزيل‌آدنين دستكم به ميزان يك ونيم برابر ميزان باززايي و تا دو برابر تعداد ريشه و وزن گياهك‌هاي باززايي شده از نيساگ را افزايش دهد.