رابطه غيرخطي بين رقابت سياسي و رشد اقتصادي در ايران با استفاده از مدل رشد پويا

در ادبيات اقتصاد كلان سياسي بر نقش رقابت سياسي در عملكرد اقتصادي كشورها تأكيد مي شود؛ رقابت سياسي از طريق اثرگذاري بر نحوه تخصيص منابع و كيفيت سياست هاي اقتصادي مي تواند رشد اقتصادي را تحت تأثير قرار دهد. اين مقاله اثر رقابت سياسي بر عملكرد اقتصادي در ايران را در چارچوب يك مدل رشد پويا با استفاده از داده‌هاي سالانه 97-1364 و روش برآورد سازگار با خودهمبستگي و ناهمساني واريانس (HAC) مورد بررسي قرار مي دهد كه در اين راستا از شاخص هاي درجه عدم همسويي دولت و مجلس، توازن قدرت، توزيع قدرت، تنوع جناحي، آزادي سياسي و اقتصادي و يك شاخص تركيبي به عنوان عوامل تعيين‌كننده رقابت سياسي استفاده شده است. نتايج برآوردها، فرضيه اثر غيرخطي رقابت سياسي بر رشد اقتصادي به شكلU را در اقتصاد ايران تأييد مي كند، به نحوي كه با افزايش رقابت سياسي در ابتدا توليد ناخالص داخلي واقعي سرانه كاهش مي يابد اما پس از مقدار بهينه (حداقل رقابت سياسي)، توليد افزايش مي يابد. در اين مرحله بازيگران نظام سياسي با پذيرش قواعد رقابت سياسي و پرهيز از سياست‌هاي جناحي بر تنظيم و اجراي سياست‌هاي ارتقاء دهنده رشد اقتصادي متمركز مي شوند. اين وضعيت كه يادگيري رقابت سياسي نام دارد، جامعه را از منافع رقابت بين جناح هاي سياسي بهره مند مي كند. يافته‌هاي مقاله از افزايش رقابت سياسي به عنوان يكي از منابع رشد اقتصادي حمايت مي كند.