از رويكرد معنادرماني تا انديشۀ سعادت‌گراي فارابي

معنادرماني، مكتبي كه ويكتور فرانكل بنيان نهاد، مي‌كوشد به فرد بياموزد معناي زندگي خويش را دريابد و از رخوت و خلأ وجودي بيرون آيد و در پس سختي‌ها و مشكلات زندگي، معنايي براي زندگي خود بيابد. در اين پژوهش سعي شده با رويكردي به اصول و مباني معنادرماني فرانكل، برخي اصول و مباني در مفهوم سعادت فارابي تبيين و تحليل شود كه وي نه‌تنها فيلسوف و انديشمندي سياسي، بلكه پزشكي است روانشناس كه درمان درد و رنج مردمان جامعه‌اش را تحقق سعادت ازطريق تعليم، تأديب، آموزش سياست و فلسفه مي‌داند. در فلسفۀ فارابي، خير يا سعادت غايتي است كه هر انساني بدان تشويق و برانگيخته مي‌شود. فهم مباني معنادرماني در انديشۀ وي در تطبيق با انديشۀ فرانكل، در بخش تعليم علم مدني با 1. انجام كار ارزشمند، 2. ايجاد ارزش‌هاي تجربي، 3. ارزش تجربيات والا صورت مي‌گيرد و مقومات آن با «شناساندن مسئوليت فردي»، «ايجاد فضايل اخلاقي»، «تشكيل اجتماع»، «عشق‌ورزي» مي‌تواند قابل‌تبيين باشد؛ زيرا از اين وجه دست‌يابي به معناي زندگي با كسب سعادت ارتباط دارد و سعادت امري جدا از زندگي مدني نيست؛ پس مشاركت در امور مدني و كسب فضايل اخلاقي از اصول و مباني اصلي روش معنادرماني در فلسفۀ فارابي است.