بررسي ارتباط بين نگرش مذهبي و مثبت‌گرايي با اميد به زندگي در بيماران بستري در بيمارستان‌هاي شهر كرمان در سال 1398: نقش ميانجي‌گري سرسختي روان‌شناختي و استرس ادراك‌ شده: يك مطالعه توصيفي

زمينه و هدف: ايمان به خدا و اميدواري، نقش به سزايي در ادامه روند زندگي تمامي افراد جامعه و به ويژه بيماران ايفاء مي‌كند. مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه نگرش مذهبي و مثبت گرايي با اميد به زندگي با توجه به نقش ميانجي گري سرسختي روان شناختي و استرس ادراك شده در بيماران بستري در بيمارستان هاي شهر كرمان انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش، توصيفي و از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه پژوهش شامل تمامي بيماران بستري در بيمارستان هاي شهر كرمان در سال 99-1398 بود كه 250 نفر به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند و به پرسش نامه هاي اميد به زندگيSchneider  و همكاران، نگرش مذهبي Golriz و Baraheni، سرسختي روان شناختي اهواز، استرس ادراك شده  Cohenو همكاران و خوش بيني Scheier و Carver پاسخ دادند. دادهﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺪليﺎﺑﯽ ﻣﻌﺎدﻻت ﺳﺎﺧﺘﺎري ﺗﺠﺰيﻪ و تحليل شد. يافته ها: ميانگين و انحراف استاندارد متغيرهاي نگرش مذهبي 4.38±61.99، اميد به زندگي 3.31±27.70، سرسختي روان‌شناختي 3.49±34.91، استرس ادراك شده 3.30±37.01 و مثبت گرايي 3.35±29.25 بود. نتايج نشان داد بين متغيرهاي پژوهش رابطه معناداري وجود دارد و مدل برازش مناسبي با داده ها دارد و همه ضرايب معنادار هستند به طوري كه سرسختي روان شناختي و استرس ادراك شده به طور معناداري بين نگرش مذهبي، مثبت گرايي و اميد به زندگي نقش ميانجي را دارند (0.001 p). نتيجه گيري: نگرش مذهبي و مثبت گرايي مي توانند هم به طور مستقيم و هم به واسطه سرسختي روان شناختي و استرس ادراك شده، اميد به زندگي را به صورت مثبت و معني دار پيش بيني كنند. به نظر مي رسد توجه به مدل ارائه شده، در برنامه درماني و مشاوره اي بيماران مفيد خواهد بود.