نقد ترجمه ي كتاب الصوفيه والسوريالية برپايه ي نظريه ي گارسس

ترجمه، بيش ‌از آن‌كه «ابزاري» براي برگرداندن دانش و آگاهي از يك زبان به زبان ديگر باشد، «فرايندي» در بازتاب‌‌دادن مفاهيم فرهنگي و اجتماعي است. براي بهبود چنين بازتابي، مي‌‌توان از ديدگاه‌‌هاي نوين ترجمه، زبان‌‌شناسي، و گفتماني بهره برد. يكي از ديدگاه‌‌هاي نوين ترجمه پيش‌نهاده ي كارمن گارسس اسپانيايي در سال 1994 و داراي چهار سطح «معنايي ‌ـ لغوي»، «نحوي‌ ـ واژه‌‌ساختي»، «گفتماني‌ ‌ـ كاركردي»، و «سبكي‌ ‌ـ عملي» است كه به‌كمك آن‌ها مي‌توان «افزايش، مانش (نگه‌داري)، و كاهش» اطلاعات متن اصلي را ‌در ‌متن ترجمه بررسي كرد. در اين نظريه، از راه شمارش ويژگي‌‌هاي مثبت و منفي ترجمه، «كفايت و مقبوليت» ترجمه نيز ارزيابي مي‌‌شود. در جستار پيشِ‌رو، به نقد ترجمه ي حبيب‌‌الله عباسي از كتاب الصوفيه و السورياليۀ ادونيس برپايه ي اين نظريه پرداخته مي‌‌شود. مترجم به‌دليل پيش‌‌گرفتن شيوه ي «مترادف‌‌نويسي» و آوردن پي‌‌نوشت‌‌هاي كمابيش زياد بر حجم متن ترجمه افزوده است، ولي براساس معيارهاي مطرح‌‌شده نزد گارسس ترجمه ي او نگه‌دارنده ي اطلاعاتِ متن مبدأ است و باوجودي كه مي‌‌توان بر روش مترجم در برگرداندن اصطلاح‌‌ها و نوع ترجمه ي واژه‌به‌واژه خرده گرفت، درمجموع، ترجمه ي وي داراي درجه ي كفايت و مقبوليتي است كه در نظريه ي گارسس آمده است.