پژوهشي در رَوايي يا ناروايي تفسير فلسفي

قرآن كريم از عصر نزول تا كنون با روش‌هاي مختلف و متفاوت تفسير شده است. يكي از روش‌هاي تفسيري آن كه در رَوايي يا ناروايي آن اختلاف شده، تفسير فلسفي است. شماري از فيلسوفان روابودن آن را مسلّم و مفروغ‌عنه دانسته و سوره‌ها و آيه‌هايي از قرآن را با روش فلسفي تفسير كرده‌اند، و دسته‌اي ديگر از عالمان ديني با آن مخالفت كرده، بر ناروايي آن به وجوهي استدلال كرده‌اند. در اين مقاله، نخست مهم‌ترين دلايل  مخالفان تفسير فلسفي با عناوين  روايات دلالت‌كننده بر دور بودن تفسير قرآن از عقل انسان،  روايات نهي‌كننده از طلب هدايت از غير قرآن، مغايرت تعقّل با تفلسف، و اختلافي بودن و يقين‌آور نبودن استدلال‌هاي فلسفي بررسي و نقد مي‌شوند، سپس براي روابودن تفسير فلسفي و لزوم يا دست‌كم جواز بهره‌گيري از يافته‌هاي فلسفي در تفسير آيات استدلال و در پايان  نتيجه‌گيري مي‌شود كه تفسير فلسفي با شرايطي رَواست.