مقايسه خودكارآمدي مقابله‌اي براساس شدت اضطراب كرونا در شهر تهران

بيماري‌هاي واگيردار همواره منبعي از ترس و نگراني را موجب مي‌شوند كه به دنبال شيوع بيماري، نشانه‌هاي اضطراب در فرد قابل مشاهده است از جمله اضطراب كرونا كه به تداوم آسيب‌هاي رواني و تشديد مشكلات اجتماعي منجر مي‌شود. هدف از انجام اين پژوهش مقايسه خودكارآمدي مقابله‌اي براساس شدت اضطراب كرونا در شهروندان شهر تهران بود. روش پژوهش توصيفي از نوع علي مقايسه‌اي بود. جامعه آماري شامل همه شهروندان شهر تهران در فروردين و ارديبهشت ماه سال 1400 بودند كه ۲۱۵ نفر به روش نمونه‌گيري داوطلبانه با فراخوان اينترنتي از طريق شبكه‌هاي اجتماعي (تلگرام و واتساپ) انتخاب شدند. داده‌هاي آماري با استفاده از مقياس اضطراب ويروس كرونا (علي‌پور و همكاران، 1398) و مقياس خودكارآمدي مقابله‌اي (چسني و همكاران، 2005) كه بصورت پرسشنامه هاي مجازي تحت وب تهيه شده بودند، جمع آوري شد، همچنين داده‌هاي بدست آمده از اين پرسشنامه ها با روش تحليل واريانس يك راهه در نرم افزارSPSS-25 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تحليل واريانس نشان داد كه بين گروه اضطراب كرونا خفيف با شديد، در ميانگين خودكارآمدي مقابله‌اي و مقابله‌ي مسئله مدار، بين گروه اضطراب كرونا خفيف با متوسط در ميانگين مقابله‌ي مسئله مدار تفاوت معني‌دار وجود داشت 0/01 p. ميانگين خودكارآمدي مقابله‌اي و مقابله مسئله‌مدار درساير تقابل‌هاي شدت اضطرب كرونا تفاوت معني‌دار نداشتند، همچنين ميانگين توقف هيجان و افكار ناخوشايند و دريافت حمايت از خانواده و دوستان در تمام تقابل‌هاي شدت اضطرب كرونا تفاوت معني‌دار نداشتند 0/05 p، بنابراين بنظر مي‌رسد مسؤلان حوزه سلامت بايد به مفهوم خودكارآمدي مقابله‌اي به عنوان شاخصي مهم در زمينه تامين سلامت روان افراد در زمان شيوع اضطراب كرونا توجه بيشتري داشته باشند.