بررسي تطبيقي مؤلفه‌هاي ادبيات گوتيك در ادبيات داستاني بر اساس مكتب فرانسه(مبتني بر سه اثر اروپايي و چهار اثر ايراني)

ادبيات تطبيقي در مفهوم فرانسوي آن امكان درك شباهت‌ها و يا تفاوت‌هاي موجود در بين آثار ادبي را فراهم مي‌نمايد. ادبيات گوتيك به‌عنوان يكي از شيوه‌هاي داستان‌نويسي، ژانري است كه در قرن هيجدهم ظهور يافت و ويژگي عمدة آن ايجاد ترس و وحشت و خلق فضاهاي موهوم و ماليخوليايي با تكيه بر شخصيت‌هايي روان‌رنجور بود. هوراس والپول، اولين رمان گوتيك را با عنوان قلعه اوترانتو در سال 1764 نوشت و پس از او نويسندگان بسياري راه او را ادامه دادند. جريان داستان‌نويسي فارسي معاصر نيز از اين ژانر تأثير پذيرفت و آثار بسياري در اين حوزه به نگارش درآمد. با وجود اين تأثيرپذيري، جاي خالي بررسي تطبيقي اين ژانر در آثار نويسندگان اروپايي و ايراني مشهود است. اين پژوهش با روش تحليلي- تطبيقي به بررسي آن دسته از آثاري پرداخته است كه قرابت و همخواني بيشتري با شاخصه‌ها و مؤلفه‌هاي ادبيات گوتيك دارند و بر اساس اصول مكتب فرانسه، وجوه اشتراك و افتراق آن‌ها را بررسي، تحليل و مقايسه كرده‌است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه نويسندگان ايراني تأكيدي در استفادة مستقيم از اصول اين مكتب نداشته‌اند، هر قرابتي كه بين آثار اين نويسندگان با گوتيك‌نويسان اروپايي وجود دارد، بيشتر محصول تأثيرپذيري غيرمستقيم اين نويسندگان از داستان‌هاي گوتيك در ادبيات جهان است. بر اين اساس بايد گفت تأثيرپذيري داستان‌نويسان ايراني از اين مكتب به سه شيوة تقليدي، دگرديسي و ابتكاري بوده است.