تحليل فلسفي «حُب» از منظر علامه مصباح يزدي

مفهوم «حُب» نشان‌دهنده نوعي ميل و گرايش به چيزي است كه محب آن را ملائم با خود مي‌داند. مفهوم حب، مفهوم كلي از نوع معقول ثاني فلسفي است. درواقع اين مفهوم از مقايسه ميان وجود محب با امر يا اموري كه با آن وجود ملائم است، انتزاع مي‌گردد. بنابراين مفهوم حب، صرفاً بيانگر نوعي رابطه وجودي و نحوه آن است و براي خود وجودي مستقل از دو طرف مقايسه ندارد. البته گاهي ممكن است حب را از حيث مصداقي يا از جهت منشأ انتزاعش در نظر گرفت و از اين جهت مفهومي ماهوي از آن انتزاع كرد و از همين روست كه شماري از حكما، مفهوم حب را از اين قبيل مفاهيم ماهوي برشمرده‌‌اند. ملاك انتزاع حب، درك ملائمت است. ادراك ملائمت از دو طريق علم حضوري و يا حصولي محقق مي‌شود. با توجه به ابتناي مفهوم حب بر درك ملائمت، ضمن تحليل فلسفي حب و بررسي نحوه انتزاع آن، با بررسي انحاي گوناگون درك ملائمت، به بررسي تمايز ميان بعد بينشي و گرايشي مي‌پردازيم.