اثربخشي آموزش مهارت‌‌هاي زندگي بر سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان پسر با كم‌تواني ذهني

مقدمه: به‌طور كلي، مشكل در سازگاري اجتماعي كودكان كم‌‌توان ذهني، بر پذيرش آن‌ها توسط افراد جامعه تاثير منفي دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان پسر با كم‌تواني‌ذهني انجام شد. روش: اين پژوهش نيمه‌آزمايشي و داراي طرح پيش‌آزمون‌-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌آماري اين پژوهش دانش‌آموزان پسر با كم‌تواني ‌ذهني شهر جهرم در سال تحصيلي 1397-1396 بودند كه از بين آن‌ها نمونه‌اي به حجم سي نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند، در هرگروه پانزده نفر. از هر دو گروه پيش‌آزمون به‌عمل آمد و گروه آزمايش آموزش مهارت‌هاي زندگي را در پانزده جلسه دريافت كردند، درحالي‌كه براي گروه كنترل اين آموزش انجام نشد. در پايان براي هر دو گروه پس‌آزمون اجرا شد. براي سنجش سازگاري اجتماعي از مقياس سازگاري اجتماعي براي كودكان و نوجوانان جان و همكاران1987 استفاده شد. داده‌هاي با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس يك‌متغيره آنكووا و آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره مانكووا تحليل شدند. براي تحليل داده‌ها از نرم افزارآماري SPSS22 استفاده شد. نتايج: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه ميانگين نمرات پس‌آزمون سازگاري اجتماعي در گروه آزمايش به‌طور معني‌داري(0.01 P) افزايش‌يافته است. همچنين نتايج نشان داد كه ميانگين نمرات پس‌آزمون خرده‌مقياس‌هاي سازگاري اجتماعي از جمله عملكرد مدرسه، عملكرد اوقات فراغت، روابط با همسالان و عملكرد خانه در گروه آزمايش به‌طور معني‌داري(0.01 P) افزايش‌يافته است. بحث و نتيجه‌گيري: يافته‌ها بيانگر اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان پسر با كم‌تواني‌ ذهني بود. بنابراين، پيشنهاد مي‌شود كارگاه‌هاي آموزش مهارت‌هاي زندگي به كودكان با كم‌‌تواني ذهني براي والدين، معلمان، مربيان، روانشناسان و مددكاراني كه با كودكان كم‌‌توان ذهني سروكار دارند، طراحي و برگزار شود.