ترجمه ي اسلوب مبالغه ي معدول از اسم فاعل در نهج‌البلاغه بر اساس نظريه ي تغييرات صوري كتفورد (نمونه ي مورد پژوهش ترجمه ي جعفر شهيدي و محمدمهدي فولادوند)

اسلوب مبالغه به عنوان يكي از پربسامدترين اسلوب‌هاي نحوي با نهفته‌هاي معنايي فراوان، همواره مورد توجه مترجمان بوده است. بررسي ترجمه اين اسلوب در نهج‌البلاغه كه كتابي آميخته با عباراتي فصيح و بليغ است، اهميت بسزايي دارد. علاوه بر اين، نظريه كتفورد به عنوان نظريه‌اي دقيق و موشكافانه در ترجمه، مي‌تواند معيار و مقياس مطلوبي براي واكاوي معنايي ترجمه‌هاي نهج‌البلاغه در اسلوب مبالغه باشد. اين اسلوب در ساختارهاي صرفي، نحوي و بلاغي كاربرد دارد، اما از آنجا كه يكي ازكاربردي‌ترين ساختار اين اسلوب، وزن‌هاي معدول از اسم فاعل هستند، اين پژوهش كوشيده‌است با روش توصيفي- تحليلي، اين وزن‌ها را استخراج و بر اين نظريه تطبيق دهد تا ميزان اين مطابقت يا عدم مطابقت در بازتاب معناي مبالغه در كلام عربي با ترجمه آن در دو ترجمه جعفر شهيدي و محمدمهدي فولادوند -به عنوان دو ترجمه كه از نظر ادبي جايگاهي ويژه دارند- مشخص شود. پس از بررسي‌هاي انجام شده، مشاهده شد كه در ترجمه وزن‌هاي خاصي كه معدول از اسم فاعل بوده و به عنوان نمونه، واكاوي شده‌اند، مترجمان نتوانسته‌اند بر مبناي اين نظريه، معناي مبالغه را در كلام عرب به دقت منعكس كنند. البته در برخي موارد با كمك تركيب‌هاي تأكيدساز و استفاده از قيود تأكيدي، سعي شده است تا اندازه‌اي اين مبالغه بيان شود، اما در كل، بازتاب معناي مبالغه در اين وزن‌ها به نوعي ابتر باقي مانده است.