كاوشي در تعادل سبك‌شناختي ترجمه ي عبدالرحمان جامي از تائيه ابن فارض

در ميان ترجمه انواع متون، ترجمه شعر به سبب ويژگي‌هاي زيبايي‌شناسانه خود كه همسو با معنا و مفهوم آن است، امري دشوار و نيازمند دقت نظر ويژه است؛ زيرا شعر جنبه‌هاي متعددي از معنا را به مخاطب القا مي‌دهد كه به راحتي قابل انتقال به زبان ديگر نيست. علاوه بر اين، با توجه به اينكه ايجاد تعادل در تمام سطوح متن مقصد براي ارائه متني برابر و همتا با متن مبدأ امري ناممكن است و در موارد بسياري سبب نارسايي در معنا و مفهوم عبارات مي‌شود، بازآفزيني ادبي، رويكردي است كه انتظار مي‌رود در ترجمه منظوم يك شعر مورد توجه قرار گيرد. بنابراين، بررسي اشتراكات و تفاوت‌هاي اثر منظوم جامي از تائيه ابن فارض در زمينه‌هاي معنايي، صوري و زيبايي‌شناسي و نحوه انتقال معاني ابيات عربي به زبان فارسي به صورت منظوم هدفي است كه اين پژوهش تلاش دارد با استفاده از روش توصيفي- تحليلي به بيان آن بپردازد. با توجه به اشتراكات بارز شعر جامي با تائيه ابن فارض در سطح واژگاني، آوايي و بلاغي اثر جامي را يك ترجمه وفادار به متن مبدأ مي‌دانيم كه شاعر در اين ترجمه خود به دنبال آفرينش ادبي براي القاي اثري مستقل ادبي به زبان فارسي نبوده است. در واقع ملزم بودن او بر سرودن شعري در حرف روي مشترك قافيه، مي‌تواند عامل اين امر باشد؛ به عبارتي  تكرار حرف تاء، مترجم را بر آن داشته تا در بسياري از ابيات عين واژه عربي قافيه را در متن فارسي تكرار كند كه اين امر سبب ابهام معنا در ابيات بسياري شده كه نشان از وفاداري مترجم به متن مبدأ است.