نقد و بررسي طنز كلامي در برگردان عربي پويانمايي «شكرستان» بر مبناي راهبرد «پَنك»

بدون ترديد دنياي كودكي از مهم ترين دوره هاي زندگي هر انساني است كه بخشي از شخصيت هر كسي در آن دوره شكل مي گيرد؛ از اين رو، نوع آموزش و محصولات فكري كه در اين دوره بر كودك عرضه مي شود از اهميت بسيار والايي برخوردار است. يكي از ابزارهاي تأثيرگذار بر انديشه اين رده سني، پويانمايي است. از جمله كارهاي طنزي كه در كشورمان در اين حوزه انجام گرفته، پويانمايي «شكرستان» (1387) است كه ريشه در داستان‌ها، ضرب‌المثل‌ها و قصه‌هاي قديمي و عاميانه ايراني- شرقي دارد. اين پويانمايي به زبان‌هاي ديگر از جمله عربي دوبله شده است. طنز به كار رفته در اين سريال از ظرافت‌ها و لطايف ويژه اي برخوردار است كه برگرداني آن به عربي دقت نظر و وسواس زيادي نياز دارد. اين مقاله تلاش مي كند با روش توصيفي– تحليلي و بر پايه تكنيك ترجمه طنز مگدالنا پنك (2009)، راهبرد هاي ترجمه طنز به كار رفته در داستان «برادر دروغين» اين سريال را مورد نقد و واكاوي قرار دهد. برآيند پژوهش نشان مي دهد كه روش ترجمه لفظ گرا كه از منظر نويسنده كم ارزش ترين شيوه ترجمه طنز است در اين قسمت از سريال بسامد زيادي دارد و همين موضوع تا حد زيادي از ارزش هنري گروه دوبلاژ كاسته است. هر چند اين گروه به فراخور تلاش خود از راهبردهايي ديگر الگوي «پنك» از جمله: دگرگون سازي، دگرنويسي، فشره سازي، كوتاه سازي، جانشيني، حذف، نوواژه و فرانهش بهره برده اند. برآيند كلي اين تحقيق آن است كه گروه دوبله عربي در بومي سازي اين قسمت از شكرستان با فرهنگ عربي موفقيت چنداني نداشته و طنز به كار رفته در زبان اصلي اين داستان، فداي دوبله عربي شده است.