آسيب شناسي هويتي عرفان هاي نوظهور

عرفانهاي نوظهور مفهومي است كه مانند تمام مفاهيم حوزه علوم انساني داراي تعريف مشخص و متقني نيست اما در مقام تعريف كلي مي توان گفت عرفانهاي نوظهور به گروههاي معنويت گرايي كه بعد از 1800 ميلادي به خصوص دهه 1960 ميلادي به بعد، مبتني بر مولفه‌هاي مدرنيته بالاخص اومانيسم، سكولاريسم، عقلانيت ابزاري و غيره شكل گرفته و داعيه به سعادت رساندن و شاد كردن انسان معاصر به شيوه هاي انفسي دارند ، اطلاق مي شود. با توجه به اينكه يك چالش بنيادين بين هويتهاي ايجابي اين معنويت هاي مدرن با هويت اسلامي-ايراني كشور و در واقع انقلاب اسلامي وجود دارد، عدم درك صحيح و شناخت اين پديده مي تواند تبعاتي را متوجه آينده ي انقلاب اسلامي خواهد نمود، چرا كه معنويت هاي نوپديد برگرفته از مباني نظام ليبرال دموكراسي با حركتي نرم و خزنده به دنبال عرفي (سكولار) نمودن معنويت مي باشند كه بالتبع در مخالفت صريح با معنويت الهي منبعث از اسلام ناب و انقلاب اسلامي مي باشد، رشد و نفوذ اين گروهها در بلندمدت با توجه به انحرافي كه ناآگاهانه در ذهن مخاطب از معنويت ايجاد مي كند ، مي تواند هويت افراد را تحت تاثير قرار داده و باورهاي ديني را خدشه دار نمايد، به همين دليل شناخت و مديريت آن لازم و تنها در پرتو بصيرت صورت مي گيرد. اين مقاله براي نشان دادن پيامدهاي معنويت هاي نوپديد در مستحيل كردن هويت الهي و ايراني انقلاب اسلامي (هدف) مي باشد و از شيوه ي توصيف و تحليل، بهره مي برد(روش).