بررسي ميزان مرگ ‌و مير و پيامدهاي نامطلوب مفصلي در بزرگسالان با آرتريت سپتيك زانو درمان شده به روش جراحي

سابقه و هدف: آرتريت سپتيك، اورژانس جدي در ارتوپدي است و تأخير درتشخيص و درمان آن، عوارض جبران‌‌ناپذيري دارد. زانو شايع‌ترين مفصل درگير در آرتريت سپتيك است، لذا هدف از اين مطالعه تعيين ميزان مرگ‌ ومير، پيامدهاي نامطلوب مفصلي و عوامل مرتبط با پيش‌آگهي بيماران مبتلا به آرتريت سپتيك زانو درمان شده به روش جراحي، بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه گذشته ‌نگر، پرونده تمامي بيماران بزرگسال در بيمارستان امام خميني و بوعلي سيناي شهر ساري كه با روش جراحي آرتروتومي يا آرتروسكوپي و تشخيص آرتريت سپتيك حاد زانو بين سال‌هاي 1398-1388 درمان شده بودند، بررسي شد. بيماران با پروتز مفصلي از مطالعه خارج شدند. ميزان مرگ ‌و مير ارزيابي شد. به‌‌منظور شناسايي عوامل مرتبط با پيش‌آگهي، يافته‌هاي باليني، آزمايشگاهي، راديوگرافي زانو و نمره پرسشنامه KOOS بررسي آماري شدند. شدت درگيري راديولوژي بر اساس معيار Kellgren-lawrence تقسيم‌بندي شد. يافته‌ها: ۳۱ بيمار( ميانگين سني 20/56±51/1 سال و41/9 درصد زن) وارد مطالعه شدند. شايع‌ترين بيماري زمينه‌اي فشارخون بالا (۲۹درصد) و سپس ديابت (25/8 درصد)بود. در كشت مايع سينوويال، 16/1 درصد استافيلوكوكوس اورئوس شناسايي شد. ميزان مرگ‌ومير 6/22 درصد محاسبه شد. عوامل مؤثر بر ميزان مرگ‌ و مير شامل سن بالا (0/003=P)، ديابت مليتوس (0/031=P)، تب(0/038=P)، طول مدت بستري در بيمارستان(0/019=P)، سطح بالاي CRP (0/002=P)،كليرانس كراتينين پائين (0/003=P) و نوع ميكروارگانيسم پاتوژن(0/028=P) بود. سن تنها عاملي بود كه با شدت درگيري راديولوژي ارتباط معني‌دار داشت(0/014=P). استنتاج: آرتريت سپتيك جزو اورژانس‌هاي عفوني و ارتوپدي است كه با ميزان بالاي مرگ ‌و مير حتي پس از جراحي و دبريدمان مفصلي همراه است، بنابراين مديريت صحيح و به ‌روز كردن روش‌هاي درماني آن از جمله مسائل مهم مي‌باشد.