سنجش نيازهاي آموزشي شهروندان مازندراني در خصوص كوويد-19 در سال 1399: مطالعه‌اي مبتني بر اينترنت

سابقه و هدف: با توجه شيوع جهاني كوويد-19، به‌نظر مي‌رسد كسب اطلاعات صحيح از منابع موثق درخصوص كوويد-19 و آموزش مبتني بر نياز رفتارهاي خودمراقبتي از ابتلا به بيماري، راهكار مناسبي براي كاهش آسيب‌هاي ناشي از آن باشد. لذا اين مطالعه با هدف سنجش نيازهاي آموزشي شهروندان مازندراني در خصوص كوويد-19 اجرا شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي با نمونه‌گيري در دسترس، اطلاعات جمع‌آوري شده 1220 شهروند مازندراني در سال 1399 بررسي شد. جمع‌آوري داده‌ها با پرسشنامه محقق‌ساخته شامل سه بخش مشخصات جمعيت‌شناختي و زمينه‌اي، وضعيت بيماري و نيازسنجي انجام شد و سپس با استفاده از آمار توصيفي و آزمون‌هاي پارامتريك، همبستگي، تحليل واريانس و آزمون تي تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان 8/74 ± 39/34 سال بود. 42/5 درصد افراد ديپلم و 38/9 درصد تحصيلات دانشگاهي داشتند و حدود 73/3 درصد زن بودند. عمده‌ترين منابع كسب اطاعات درباره كوويد-19 در جمعيت مورد بررسي به‌ترتيب شامل شبكه‌هاي اجتماعي (68/4 درصد)، ماهواره (20/9 درصد)، اطلاعيه‌هاي وزارت بهداشت (8/1 درصد)، رسانه ملي (1/6 درصد)، ساير موارد (0/6 درصد) و اعضاي خانواده (0/4 درصد) بودند. روش‌هاي آموزشي مورد نظر شهروندان مازندراني براي اجراي برنامه آموزشي به‌صورت غيرحضوي (94/6 درصد) بود. ميانگين كلي نياز آموزشي شهروندان مازندراني (0/96 ± 3/89)، نياز آموزشي حيطه بيماري (0/84 ± 3/76) و حيطه خودمراقبتي از ابتلا به بيماري (1/07 ± 4/03) و بالا بود. بين حيطه هاي مذكور تفاوت آماري معني‌دار مشاهده شد. استنتاج: رسانه‌ها و شبكه‌هاي اجتماعي به‌عنوان منبع اوليه كسب اطلاعات شهروندان مازندراني در خصوص كوويد-19 نقش مهمي دارند. طراحي و اجراي برنامه آموزشي خودمديريتي و خودمراقبتي از ابتلا به بيماري براي كمك به ارتقاي سطح سلامت و پيشگيري از بيماري ضروري به نظر مي‌رسد.